Więzień nieba

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ja się natym nie znam.Pan naczelnik spojrzał na niego lodowato.- Ostrożnie z tą impertynencją, doktorze, za dużo mniejsze przewinienia wysyłałemludzi na trzymiesięczny urlop do karceru.Niewielu to przeżyło, a ci, co wrócili, byli wznacznie gorszym stanie niż Martin.Niech pan nie sądzi, że dyplom medyka zapewni panunietykalność.-.W pańskiej kartotece figuruje, że ma pan żonę i trzy córki.Pański los i lospańskiej rodziny zależy od tego, czy okaże się pan użyteczny.Czy wyrażam się jasno?Doktor Sanahuja przełknął ślinę.- Tak, panie naczelniku.- Dziękuję, doktorze.Co jakiś czas pan naczelnik poleca! doktorowi, by zbadał Martina, i co złośliwsikomentowali, że nie miał za grosz zaufania do więziennego lekarza, kłamliwego konowała,którego medyczne kompetencje ograniczały się do umiejętności wypisania aktu zgonu, nieobejmowały natomiast żadnych właściwie czynności leczniczych.Naczelnik zresztą wkrótcego zwolnił.- Jak się miewa nasz pacjent, doktorze?- Jest bardzo osłabiony.- Domyślam się.A jego demony? Nadal mówi do siebie i żyje w świecie wyobrazni?Czytałem ostatnio w ABC znakomity artykuł mojego dobrego przyjaciela, SebastianaJurado, dotyczący schizofrenii, przypadłości poetów.- Postawienie podobnej diagnozy przekracza moje kompetencje.- Mam nadzieję, że nie przekracza pańskich kompe-* tencji utrzymanie go przy życiu.- Staram się, jak mogę.- Mam nadzieję, że to prawda.Proszę tylko pomyśleć o pańskich córkach.Takie sąjeszcze młode.I takie bez-126 bronne.A wciąż tylu czerwonych bandziorów chowa się po lasach.Płynęły miesiące, a doktor Sanahuja przywiązywał się coraz bardziej do DavidaMartina.Pewnego dnia, popalając papierosa z Ferminem, opowiedział mu wszystko, co samwiedział na temat historii tego człowieka, którego niektórzy współwięzniowie, pokpiwając zjego nadszarpniętej kondycji psychicznej i statusu oficjalnego więziennego wariata, nazywaliWięzniem Nieba.7 feśli chce pan znać moje zdanie, to ja sądzę, że David*?I�artin był chory, jeszczezanim się tu znalazł.Słyszał pan o schizofrenii? To jest jedno z tych nowych ulubionych słówpana naczelnika.- Zachowuje się, jakby się szaleju najadł , tak laicy lubią mówić o tym stanie.- To nie żarty, Ferminie.Schizofrenia jest bardzo poważną chorobą.To nie jest mojaspecjalność, ale zetknąłem się z kilkoma przypadkami i wiem, że pacjenci często słyszą głosy,widzą osoby, których nigdy nie poznały, i wspominają wydarzenia, które nigdy nie miałymiejsca.Umysł chorej osoby stopniowo niszczeje i pacjenci nie potrafią odróżnićrzeczywistości od fikcji.- To jak siedemdziesiąt procent Hiszpanów.I sądzi pan, że biedny Martin cierpiwłaśnie na tę chorobę?- Nie mogę tego stwierdzić z całą pewnością.Powtarzam, że to nie moja specjalność,ale uważam, że niektóre jego zachowania są symptomatyczne.- Może w tych okolicznościach ta choroba jest błogosławieństwem.-.- Chorobanigdy nie jest błogosławieństwem, Ferminie.- A czy on sam wie, że jest, że tak powiem, dotknięty chorobą?- Wariatowi zawsze wydaje się, że wariatami są inni.- No tak, mówiłem już: siedemdziesiąt procent Hiszpanów.Z wysoko postawionej budki wartownik przyglądał im się, jakby usiłował czytać z ichust.- Troszkę ciszej, bo jeszcze się nam dostanie.Doktor dał znak Ferminowi, że lepiej będzie, jak zawrócą i pójdą w drugi koniecdziedzińca.- W dzisiejszych czasach nawet ściany mają uszy - powiedział doktor.- Jedyna nasza nadzieja, że może mają te uszy niedomyte - odparł Fermin.- Wie pan, co mi powiedział Martin, kiedy zbadałem go po raz pierwszy na poleceniepana naczelnika? Doktorze, zdaje się, że już wiem, jak można wyjść z tego więzienia. Jak? , spytałem.On na to: Po śmierci. Nie zna pan bardziej praktycznego sposobu? Czytał pan, doktorze, Hrabiego Monte Chństol , odpowiedział pytaniem na pytanie. Jakodzieciak.Słabo go pamiętam. To niech pan go przeczyta od nowa.Tam znajdzie panwszystko.Nie chciałem mu uświadamiać - ciągnął doktor - że pan naczelnik kazał zwięziennej biblioteki wyrzucić wszystkie książki Aleksandra Dumasa, razem z książkamiDickensa, Pereza Galdosa i wielu innych autorów, uważał.bowiem, że to pomyje służące zarozrywkę129 plebsowi o niewyrobionym guście, a na ich miejsce wstawił szereg powieści iniepublikowanych opowiadań własnego pióra i autorstwa swoich przyjaciół, wielotomowąkolekcję oprawioną na jego żądanie w skórę przez Valentiego, więznia, towarzysza sztukidrukarskiej, którego po ukończeniu zadania wysłał na śmierć z wychłodzenia, każąc mu staćna podwórzu w deszczu przez pięć styczniowych nocy, bo ośmielił się żartem wspomnieć owykwintności prozy pana naczelnika.Valent� zdołał opuścić więzienie w sposób wskazanyprzez Martina: po śmierci.Po jakimś czasie - opowiadał doktor Sanahuja - z podsłuchiwanych rozmówstrażników wniosłem, że David Mart�n znalazł się w tym więzieniu w wyniku starań samegopana naczelnika.Przedtem przebywał w więzieniu Modelo, oskarżony o serię zbrodni, wktóre to oskarżenia, jak myślę, nikt chyba poważnie nie wierzył.Twierdzono między innymi,że zabił w szale zazdrości swego mentora i najlepszego przyjaciela, zamożnego dżentelmena irównież pisarza, Pedra Vidala, i jego żonę Cristinę.Miał też zamordować z zimną krwiąwielu policjantów i jeszcze kogoś.Ostatnio oskarża się tylu ludzi o tak przeróżneprzestępstwa, że człowiek sam już nie wie, co ma sądzić.Trudno mi uwierzyć, żeby Martinbył mordercą, ale muszę niestety przyznać, że podczas wojny widziałem, po obu zresztąstronach, tylu ludzi zdzierających z siebie dotychczasową maskę i ukazujących sweprawdziwe oblicze, że niczemu już nie powinienem się dziwić.-.- Też się swoje napatrzyłem- westchnął Ferm�n.- Chodzi o to, że ojcem owego Vidala jest potężny przemysłowiec, bogaty jak Krezus,ponoć jeden z najważniejszych bankierów narodowców.Nawiasem mówiąc, jak to jest, żewszystkie wojny wygrywają bankierzy? W każdym razie ów potentat, stary Vidal, osobiściepoprosił szefostwo Ministerstwa Sprawiedliwości, by schwytano Martina i żeby gnił do końcadni swoich w więzieniu za to, co zrobił jego synowi i synowej.Martin podobno uciekł z krajui od trzech lat przebywał gdzieś na obczyznie, ale schwytano go nieopodal granicy.Chybacałkiem zwariował, bo nie rozumiem, po co wracał do Hiszpanii, gdzie dybano na niego, żebygo powiesić, ukrzyżować i spalić.I to na dodatek w ostatnich dniach wojny, kiedy tysiąceludzi uciekało z Hiszpanii.- Człowiek czasem ma już dość uciekania - wtrącił Ferm�n.- Zwiat staje się bardzomały, kiedy nie masz gdzie się podziać.- Chyba Martin doszedł do podobnego wniosku.Nie wiem, jak i gdzie przekroczyłgranicę, ale kilkoro mieszkańców Puigcerd�, ujrzawszy dziwnego osobnika w porwanymubraniu kręcącego się po miasteczku i gadającego cały czas do siebie, powiadomiło GwardięObywatelską.Miejscowi pasterze potwierdzili, że widziano go na drodze do Bolvir, parękilometrów od miasteczka.Stał tam stary dom, nazywano go Torre del Remei, w czasiewojny przekształcony został w szpital dla rannych na froncie.Lazaret prowadziła grupakobiet, które pewnie zlitowały się nad-.Martinem i biorąc go za republikańskiego żołnierza,nakarmiły go i wzięły pod swój dach.Ale kiedy gwardziści zjawili się w szpitalu, Martina jużw nim nie zastali, niemniej tego samego wieczoru natrafili nań na środku zamarzniętej taflijeziora, gdy usiłował kamieniem wybić w lodzie szczelinę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne