v%2Bscenariuszy%2Bdla%2Beuropy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Można powiedzieć, że gospodarka kontynentu w gruncie rzeczy reguluje się sama.Podobnie jak Internet, zarządzana jest głównie przez dobrowolne porozumienia pomiędzy użytkownikami i dostarczycielami usług — producenci sami ustalili ostre standardy jakości i przejrzystości, w celu pozyskania publicznego zaufania i uniknięcia bojkotów regularnie ogłaszanych przez organizacje pozarządowe i grupy konsumenckie.Mamy do czynienia z powszechnym zwijaniem kontroli władz nad życiem gospodarczym.W dwu lub trzech najmniejszych i najsprawniej zarządzanych krajach zmniejszono skalę wpływu państwa, w wyniku inicjatywy rządu i partnerów społecznych, którzy wprowadzili wynegocjowane uproszczenia systemu podatkowego i ustawodawstwa socjalnego.Wszędzie indziej deregulacja gospodarki nastąpiła de facto, w wyniku łącznego oddziaływania globalizacji i upadku autorytetów publicznych.Przepisy, na przykład wymogi prawa pracy, pozostają w mocy na papierze, ale ich złożoność, niedobór kontroli i „elastyczność” inspektorów oznaczają, że firmy mają dużo swobody w ich stosowaniu.Granice między legalnym biznesem, nieformalną gospodarką i drobną korupcją stają się coraz bardziej rozmyte.Ekonomiści oceniają, że szara strefa reprezentuje dziś około 30% PKB w Europie (do 50% w niektórych państwach członkowskich).Do jej szybkiego rozwoju w ostatnich latach, obok tradycyjnej pracy „na czarno”, przyczyniła się demonetyzacja — rosnąca część aktywności ekonomicznej, a w szczególności handel podstawowymi produktami i usługami opiera się na wymianie barterowej i walutach lokalnych.Zwiększa się fragmentacja społeczna i geograficznaSystem opieki społecznej, choć zdezorganizowany, wciąż smaruje tryby machiny społecznejOgromna fragmentacja gospodarki przyczyniła się znacząco do pogorszenia nierówności społecznych i geograficznych.Jeśli można wierzyć statystykom, to najbardziej zaawansowane regiony i wielkie miasta są znacznie bogatsze od pozostałych w sensie dochodu na mieszkańca, a te różnice stale się pogłębiają.Jednakże liczby takie nie odzwierciedlają już prawdziwego obrazu standardu życia.Biedniejsze regiony to zarazem te, w których nieformalna ekonomia jest najlepiej rozwinięta, a jakość życia wydaje się wyższa w obszarach rolniczych — jeśli sądzić po liczbie młodych emerytów, którzy decydują przenieść się na wieś.Jednocześnie, mimo iż systemy redystrybucji są mniej szczodre i nie tak spójne jak w ostatnim stuleciu, to dalej rozprowadzają one całkiem znaczące pieniądze.Niezależnie od wprowadzanych przez rządy programów oszczędnościowych, wykorzystanie rozlicznych pomyłek, niejasności proceduralnych i niespójności w regułach i kryteriach nie wymaga specjalnego sprytu.W tych warunkach Europejczycy rozwinęli przyzwyczajenie wypełniania formularzy tak, jak gdyby grali na loterii — w nadziei „wylosowania” jakiejś dotacji lub zasiłku.Na przykład coraz więcej ludzi zawraca sobie głowę pracą jedynie tak długo, jak to jest konieczne, aby odzyskać prawo do zasiłku dla bezrobotnych.Takie pomieszanie nie jest pewnie zbyt racjonalne, ale pozwala wielu wiązać koniec z końcem.W efekcie, w pewnych obszarach miejskich obserwujemy wyłanianie się nowej `biednej klasy próżniaczej'.Polityczna fragmentacja: silne regiony mają więcej autonomii, inne ześlizgują się w średniowieczną anarchięWyrobienie sobie spójnego poglądu na polityczną mapę Europy jest jeszcze trudniejsze.I tu również motywem przewodnim jest fragmentacja.Ogólnie można powiedzieć, że kryzys administracji najmocniej uderzył w największe kraje, których stolice utraciły wiele ze swoich przewag.W zmieniających się warunkach, wspólnoty lokalne o najsilniejszych podstawach gospodarczych i kulturowych poradziły sobie najlepiej, jeszcze bardziej umacniając swą autonomię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne