Siostry. Kresy. Zsylka. Wielki Agnieszka Lewandowska Kakol (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Sala w ratuszu nie jest duża, ale bardzo urokliwa, a do tegokwiaty, czerwony dywan i odpowiednie oświetlenie, jednymsłowem wyglądało to odświętnie i urządzone było ze smakiem.Najpierw siedziałam w pierwszym rzędzie, a potem poproszonomnie, bym zajęła miejsce w fotelu wyglądającym jak tronkrólewski, na scenie.Oczywiście było kilka przemówień,wicepremiera, ministra zdrowia, prezesa izby lekarskiej, apotem jeszcze prezesa stowarzyszenia neurochirurgów.Nakoniec głos zabrał nasz burmistrz i po krótkim spiczu odczytałdekret (wtedy musiałam wstać) nadający mi tytuł honorowegoobywatela miasta Ottawy.Najbardziej podobało mi sięwystąpienie prezesa izby lekarskiej, gdyż było utrzymane wlekko humorystycznym tonie, bez zbędnego zadęcia,sztucznego patosu, a równocześnie w przystępny sposóbpokazywało, co robię i dlaczego zasłużyłam na to wyróżnienie. Oj, zasłużyła pani profesor, zasłużyła, ja to najlepiej wiem.Te nieprzespane noce, nerwy, stałe czuwanie przy telefonie, czynie wezwą& Tych nerwów i zmęczenia żadna nagroda nieodda! Pani Stasiu, pani wie, że dla mnie najlepszą rekompensatąsą zdrowi pacjenci i uśmiechy ich najbliższych.Otuchy teżdodaje stały postęp w badaniach naukowych.To wyjątkowosilny bodziec do działania.Dzięki niemu coraz większej liczbieludzi udaje się uratować życie.To mi wystarczy za wszystko,niczego więcej nie potrzeba.No, ale dokończę& wróciła doprzerwanej relacji. Potem musiałam ja zabrać głos, ale wiepani, co mówiłam, bo przecież słyszała pani, jak ćwiczyłamprzed lustrem. A pewnie, pewnie, piękne przemówienie roztkliwiła siękobiecina. Na koniec, gdy miałam już wieniec laurowy na głowie,medal na piersi i oprawny w czerwoną skórę dyplom podpachą, rozpoczął się koncert, który był dla mnie właściwienajważniejszym punktem wieczoru. Koncert najważniejszy? Pani profesor, to pani tam byłanajważniejsza, a nie jakieś tam szarpidruty! Wcale nie szarpidruty, pani Stasiu.Niech pani sobiewyobrazi, że był to koncert chopinowski i to w wykonaniuKrystiana Zimermana. A któż to taki, chyba Niemiec, sądząc z nazwiska.Oj, tychszwabów to bym nie słuchała, oj nie.Pani profesor, po naszychprzejściach& To nie żaden Niemiec, ale Polak, zwycięzca KonkursuChopinowskiego w Warszawie sprzed dwóch lat, świetnypianista.Akurat jest na tourn�e po Kanadzie i organizatoromudało się go namówić, by dla nas wystąpił.Podobno zgodził siętylko dlatego, że jestem Polką.Widzi pani, jaka solidarnośćpoza krajem! To powinno panią ucieszyć.Grał wspaniale, apotem podziękowałam mu osobiście i podczas rautusiedzieliśmy przy jednym stoliku.Przemiły młody człowiek.Czypani wie, że on ma dopiero dwadzieścia jeden lat, a już robimiędzynarodową karierę zachwycała się Helena.Oczywiście ten konkurs mu to umożliwił.Inaczej pewnie niemógłby tak jezdzić po świecie.Trzy lata temu, kiedy byłam wWarszawie, kuzynka zaprowadziła mnie na koncert doFilharmonii Narodowej.To tam właśnie odbywają się teKonkursy Chopinowskie.I wie pani przypomniała sobie Zimerman podarował mi swoją płytę, nagraną podczaskonkursu.Puszczę ją potem, to i pani posłucha. Ano posłucham, czemu nie, choć ja tam wolę lwowskiepiosenki.No, a teraz lecę do łazienki nalać pani wodę i muszęzająć się tymi kwiatami, szkoda, żeby zwiędły.Helena nie oponowała, wiedziała z doświadczenia, że i takrytuałowi będzie musiało stać się zadość.Gdy siedziała nastołku, mocząc nogi, uroczysty blichtr opadł z niej i zawołała dorozkładającej kwiaty w wazonach pani Stasi: Tylko wie pani, smutno mi się zrobiło, że nie było tam zemną nikogo z bliskich.Ludka nie chciała jechać, bo nie jest wnastroju po śmierci Teda, a przecież to nie był już jej mąż, niemusi żałoby udawać& Zaraz tam udawać, pani profesor.Cóż za androny paniopowiada! Jak to nie mąż? Te wszystkie urzędowe formalnościto pic na wodę, toż to przez ludzi i dla ich wygody wymyślone.Wszystko chcą sobie ułatwić i każde matactwo wytłumaczyć.Co Bóg złączył, niech człowiek nie rozłącza! Pewnie, że mąż! Jato wcale jej się nie dziwię.Jaki był, taki był, ale jednak mąż. A Melania wymyśliła sobie wyjazd na rancho. Helenapuściła uwagi gosposi mimo uszu. Przecież mogła pojechaćjutro, ziemia nie zając, nie ucieknie, a zobaczyłaby, jakhonorują jej ciotkę.Byłaby dumna. Dumna by była, ale toć przecież jej rodzony ojciec, pewniechciała być trochę sama, każdy inaczej przeżywa tragedie&Jedni potrzebują przyjaciół, ludzi, a inni wolą skryć się jaknajdalej od nich.Tak to już jest, że w tym samym czasie jednisię radują, a drudzy smucą, takie życie& Też tęsknię za nasząperełeczką, ale rozumiem ją.Jak tylko przyjedzie, to jąwyściskam. On zawsze robił mi na złość, ten Ted.Nie mógł umrzećtrochę pózniej? Oj, pani profesor! pani Stasia machnęła z dezaprobatąręką i wyszła do kuchni, mamrocząc: Ta gala to jej w głowiecoś poprzekręcała.Umrzeć pózniej! Też coś!Za chwilę przybiegła rozpromieniona z listem w ręku. Zapomniałabym, dziś w skrzynce znalazłam list od Meli,pewnie gratulacje dla pani.Nie była na uroczystości, alepamiętała.Widzi pani, umie się znalezć w każdej sytuacji, cuddzieweczka! Chciałabym, żeby do nas szybko zawitała.Przechodząc koło stołu, Helena wzięła kopertę do ręki. Tak, to z tej wsi zauważyła. Pewnie nie mają tam nawetokolicznościowych kartek, bo list jest cienki, napisany nanormalnym papierze.Nieważne zresztą, liczy się pamięć.Ale comi po liście, wolałabym przytulić tę moją dziewczynę i z niąporozmawiać.Od czasu, kiedy dorosła, nie jest już tak wylewnai wykłóca się o różne rzeczy, na każdy temat ma własne zdanie,ale przecież kocham tę smarkulę, nawet kiedy się sprzeczamy.Chciałabym, żeby szybko wróciła i przyszła do nas, póki tewszystkie kwiaty nie zwiędną.Rozejrzała się z wyraznym zadowoleniem, a list zostawiła nakomodzie.Przed położeniem się spać, już w nocnej koszuli, Helenapróbowała nieco uładzić bałagan panujący w jej pokoju.Pozbierała różne rachunki, metki, bilety, walające się tu iówdzie, a przechodząc koło komody, zamierzała dołączyć dośmieci nieotwartą kopertę.Zawahała się jednak.Pomyślała, żemoże Mela napisała też, kiedy wróci.Rozerwała kopertę.Listnie był długi, ale nie wyglądał na gratulacyjny, a ponadto nierozpoczynał się zwykłym zwrotem: Kochana Ciociu.Nie miałw ogóle żadnego nagłówka.Helena wzięła okulary z nocnegostolika, gdzie zawsze odkładała jedną parę, nie wyobrażałasobie bowiem zaśnięcia bez choć krótkiej lektury, i przysiadłana łóżku, w zasięgu delikatnego snopa światła padającego zmaleńkiej lampki nocnej.Dziękuję Ci bardzo za wiele miłych chwil, które dzięki Tobieprzeżyłam, za moc wrażeń podczas zwiedzania nieznanychmi miejsc, za sterty wspaniałych prezentów, za okazywanemi serce i czułość.Nawet dziś mam nadzieję, że nie byłyudawane i na pokaz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne