Reiter Melania Ambassada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ruszyli korytarzem.Najpierw Reichsminister, potem nowy F�hrer iRibbentrop nie mógł widzieć, że paskudny uśmiech wcale nie zszedłz twarzy Lepkego.Przeciwnie, rozciągał się od ucha do ucha.Był touśmiech cwaniaka, który wyjął pękaty portfel z cudzej kieszeni,skrytobójcy czającego się z nożem na niewinną ofiarę, sutenera wy-syłającego na ulicę zapłakaną młódkę.Jakkolwiek by patrzeć nicmiłego.64 Ja wiem, że ty byś poszedł walczyć.Ty byś sam cały światzdobył! Ale musimy stąd uciekać.Tu zaraz będzie wojna, a ty terazmasz mnie.Tyle na siebie czekaliśmy. Ingeborg tuliła się doPrzemka, a Przemek najwyrazniej nie miał nic przeciwko temu.Zwłaszcza kiedy ta biuściasta kanalia zawyła mu do ucha głosemMarleny Dietrich:208 Ich kann halt lieben nur und sonst gar nichts.Potem jej ręka zjechała niebezpiecznie nisko i już zaczynałamajstrować przy rozporku Przemka, gdy zrozumiałam, że wojna niewojna, Hitler nie Hitler, ale jestem jednak żoną.Gdy głośno chrząk-nęłam, Przemek podniósł wzrok, Ingeborg obejrzała się za siebie, aja jednocześnie rozbawiona, zaskoczona i wściekła obserwowałamich zdziwienie.Zza moich pleców całej scenie przyglądał się również Anton.Widział więc i tę żenadę Przemka zrywającego się na równe nogi,unoszącego obie dłonie na znak, że poddaje się bez walki, i mówią-cego jedyną rzecz, jaką może powiedzieć facet przyłapany w takiejsytuacji: Kochanie, to nie jest tak, jak myślisz! Naprawdę? odparłam z przekąsem. A w takim razie jakjest?Przemek zebrał się w sobie. Ty głupia kobieto! huknął. Czy ty nie widzisz, że ta bie-daczka wzięła mnie za Antona? Chciałaś, żebym go udawał, a terazbędziesz miała do mnie pretensje? Ty nie wiesz nawet, przez co mu-siałem przejść! Naprawdę chciałaś, abym naraził naszą misję naszwank? Ależ skąd.Jestem tylko zaskoczona, że aż tak się zaan-gażowałeś! Antoni powinien dać ci stanowczo więcej złota.A pom-209nik to masz zaklepany.Pięknie byś wyglądał w Ogrodzie Saskim.Marmurowy, z rozpiętym rozporkiem!Przemek nerwowo zapiął się pod szyją.Ingeborg spoglądała tona Przemka, to na Antona, różniących się jedynie strojem i fryzurą.Uniosła głowę.Zerknęła na jednego, potem na drugiego.Zapytałałamaną polszczyzną: Który z was jest prawdziwy? On rzekł natychmiast Anton. On Przemek zreflektował się chwilę pózniej. Zależy, jakrozumieć tę prawdziwość. Boże drogi! Ingeborg przyłożyła dłoń do czerwonych ust.Wskazała na Przemka. Ty jesteś polski szpieg! Co gorsza żonaty wyznał Przemek.Ingeborg przez chwilę trawiła te informacje.Marszczyła czołoi wydymała usta.Ja też się zastanawiałam, co z tym wszystkim zro-bić.W gruncie rzeczy nie spodziewałam się po Przemku takiego nu-meru.Był, jaki był nieznośny, pretensjonalny, zakochany w sobie itchórzliwy, zresztą długo by wyliczać ale jednak wzięliśmy ślub, ato coś znaczyło, i dla niego, i dla mnie.Z drugiej strony obok stałAnton, prawdziwy facet, i przyglądał się tej scenie z rozbawieniem.Taki facet.Przecież jeszcze trochę i na dobre zamknie się dziura wczasoprzestrzeni.A wtedy co?Byłam w prawdziwej rozterce, czego nie można było powie-210dzieć o Ingeborg.Dziewczyna zarzuciła ręce na szyję Przemka i wy-krzyknęła: Może to szpieg! Może żonaty szpieg.Ale mój ci on! Ja ci dam! warknęłam. Widziałam miłość w jego oczach! Kobieta potrafi rozpoznaćtakie rzeczy.Prawdziwa kobieta oczywiście. Ej, dziewczyny, wrzućcie na luz poprosił Przemek. Przecież nie ma się o co kłócić! dodał rezolutnie Anton.Przemek posłał mu wściekłe spojrzenie.Ich słowa poszły w próżnię.Stanęłyśmy naprzeciw siebie, furcząc i krzycząc.Ja tupałam, Inge-borg wymachiwała rękami i wiele wskazywało na to, że zaraz rzuci-my się sobie do gardeł.W tym rejwachu zabrzmiał głos rozsądku.Cieniutko, potem mocniej.Głos ten należał do Adolfa Hitlera. Miłe panie.A gdybyśmy, przez wzgląd na napiętą sytuacjęmiędzynarodową, zawarli chwiejne porozumienie o zawieszeniubroni?65Mimo że jako żona wciąż byłam zazdrosna, wiedziałam, że wżyciu Przemka nastała wielka chwila.Prowadził wywiad z AdolfemHitlerem, i to, czego byłam boleśnie świadoma, wciąż czując smakust Ingeborg na swoich wargach.Hitler siedział przykuty do kalory-211fera i wyglądał na pogodzonego z losem.Siorbał wodę przez słomkę.Ku utrapieniu Przemka powiedział, że chętnie poruszy każdy temat zwyjątkiem Ewy i kwestii politycznych. Zawsze pociągało mnie malarstwo mędził. Jestem pe-wien, że w normalnych czasach zrobiłbym karierę jako artysta pla-styk.Ale czasy nie były normalne, więc co było robić? Wziąłem od-powiedzialność za siebie i innych.Czasem przed snem wyobrażamsobie małą galerię w moim ukochanym Monachium.Ludzie przy-chodzą, podziwiają moje akwarele, kupują za ciężkie pieniądze.Rauciki! Bezalkoholowy szampan! Może jakieś stypendium zagra-niczne.Wie pan, że nigdy nigdzie nie byłem? Tylko w Austrii i Pol-sce teraz.A mógłbym zwiedzać świat.Myślałem o Argentynie.Tam jest podobno pięknie.Dużo rozmawialiśmy o tym kraju podczasnarad wojennych.Rozumie pan, na wszelki wypadek, gdyby cośposzło nie tak.Swoją drogą, może mnie pan rozkuje? Bardzo chętnienamalowałbym zbiorowy portret was wszystkich.Fr�ulein Melanii wszczególności!Było widać, że w Przemku duma miesza się z rozdrażnieniem.Nagrywał wypowiedzi Hitlera na kamerę w komputerze.Zebrał sięw sobie, zerknął na kartkę z pytaniami przetłumaczonymi przezemnie i zagadnął o pucz monachijski.Jak Hitler wspomina go po la-tach. Mógłbym też poświęcić się psom w oczach Hitlera błysnął212złośliwy ognik. Psy to wspaniałe stworzenia.Zresztą my, Niemcy,jesteśmy jedynym narodem, który po ludzku traktuje zwierzęta.Gdyby nie ta straszliwa odpowiedzialność za naród niemiecki, miał-bym domek w górach i hodował owczarki.Niech pan sobie to wyob-razi: stado pięknych psów wyłaniających się z porannej mgły, a jadumnie kroczę za nimi, w brunatnych spodniach i tyrolskim kapelu-szu.Albo rzucam im mięso.Czerwone, krwawe ochłapy, dużo ich,bardzo dużo, całe wiadro, co ja mówię, trzy wiadra pełne surowegomięsa.Sam pan przyzna, ta wizja ma sporo uroku.Tak sobie gaworzyli, a może trochę inaczej, bo do mnie dola-tywały tylko strzępy ich rozmowy.Zbyt byłam zajęta przy maszyniedo szycia.Miękki materiał wystarczył, by zaambarasować kota bezreszty.Kocur szarpał za brzegi, wypruwał nitki i za żadne skarby niedawał się przegonić.Wokół mnie, maszyny do szycia i kota kręcił się Anton, którynie mógł znalezć sobie miejsca.Wydawało mi się, że ze wszystkichsił próbował nie patrzeć na mnie.Już sam fakt, że to zauważyłam,świadczył, że nie szło mu zbyt dobrze.Gdy nasze spojrzenia przy-padkiem się spotykały, Anton natychmiast uciekał wzrokiem.I pew-nie czuł mrowienie na karku.Ja czułam.Pozostała jeszcze Ingeborg.Cóż, widok nowoczesnego miesz-kania zrobił na niej spore wrażenie, a Warszawa za oknem spro-wadziła do parteru [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne