Przeklęte kamienie Anthony Evelyn

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy będzie pan osiągalny, na wypadek, gdybym pana potrze-bowała?- Nie, będę w różnych miejscach.Do jutra, Ruth.Podeszła do niego.Policzki jej pałały, wyglądała, jakby przedchwilą przeżyła orgazm.- Przyniosę jutro szampana, jeśli nie ma pan nic przeciwkotemu.Nie odpowiedział.Po prostu wyszedł z gabinetu.Spodziewała się, że będzie zdenerwowany.Ale żeby aż tak sięprzejąć, by w ogóle nie przywiązywać wagi do tego, co udało musię osiągnąć? To ją zdumiało.Czyżby nie odczuwał żadnegotriumfu, żadnej euforii? Zachowywał się z całkowitą obojętnością.Nie uśmiechnął się, nie podzielał jej entuzjazmu.Wydawał sięnawet być nim dotknięty.Jej propozycję, by wypili szampana dlauczczenia sukcesu, skwitował milczeniem.Do diabła z nim, po-myślała.Pewnie jest przygnębiony z powodu tego poronienia.Nic nie było w stanie popsuć jej dobrego humoru.Natych-miast wysłała faks do Johannesburga, nie zwracając uwagi naróżnicę czasu.Wasserman mógł zawiadomić Londyn w imieniuHastingsa, ale ona sama zadzwoni do Reece'a i poinformuje go owszystkim.Jakże lepiej mogłaby przypomnieć mu o swoim udzia-le w całej tej sprawie? Wsunęła się za biurko Jamesa i usiadła najego krześle.Jak tu wygodnie.Rozmowę z Londynem przeprowa-dziła z jego aparatu.11.- Mówiłem ci, żebyś nie przyjeżdżał - powiedział Jean Pierre.- Ostrzegałem cię.Obaj stali w hallu ch�teau.Lasalle, z rękamizaciśniętymi w pięści, spoglądał na Jamesa wzrokiem pełnymnienawiści.- Wiem - odparł James.- Nie przyjechałem tu, by kogokolwiekniepokoić.Chciałem zobaczyć żonę.Jeśli nie będzie chciała się zemną widzieć, odjadę.Powiesz jej, że tu jestem?Byli podobnie zbudowani, jednak Lasalle miał znacznie więcejlat.Gdyby stracił panowanie nad sobą - a na to właśnie się zano-siło - James nie chciał go uderzyć.Odwrócił się, pragnąc uniknąćfizycznej konfrontacji.- Ma prawo wiedzieć, że tu jestem - nalegał.- Ma prawo do spokoju z dala od ciebie.Przysporzyłeś jej tylebólu - odparł gniewnie Lasalle.- Uważasz, że nie dosyć ją zrani-łeś?- Nie przyjechałem tu, by się z tobą kłócić.Byłeś dla niej bar-dzo dobry i jestem ci za to wdzięczny.- Kocham ją - odparł Jean Pierre.- Gdy tylko uwolni się odciebie, mam zamiar ożenić się z nią.Jamesowi pociemniało w oczach.Opanował się jednak i po-wiedział:- Po prostu powiedz jej, że tu jestem, to wszystko.Po chwili wahania Jean Pierre odwrócił się gwałtownie i skie-rował ku drzwiom prowadzącym do dalszych pomieszczeń.314Czekanie przedłużało się.Na ścianie tuż nad głową Jamesa wi-siał zegar, tykający niczym rozświergotany ptak.W hallu panowałchłód.Kamienne podłogi i skąpe centralne ogrzewanie.Czynił teobserwacje, by zająć czymś umysł, by zapanować nad pragnie-niem rzucenia się w stronę tamtych zamkniętych drzwi.Otworzy-ły się wraz z głośnym uderzeniem przeklętego zegara.Zerwał sięna równe nogi.Lasalle powiedział:- Możesz zobaczyć Elisabeth, ale tylko przez kilka minut.Drzwi zostaw otwarte.Jeśli usłyszę podniesione głosy.Idąc za nim, James oparł krótko:- Nie usłyszysz.Był wstrząśnięty jej widokiem.Elisabeth wyglądała blado i mi-zernie.Jej uroda i blask przygasły.Siedziała na sofie przy komin-ku, w którym płonęły drwa.- Liz - powiedział podchodząc bliżej.- Och, Liz, kochanie.Usiadł przy niej i wybuchnął płaczem.Przez wszystkie latamałżeństwa Elisabeth nigdy nie widziała go płaczącego.Powie-działa zniżając głos:- James, proszę, nie rób tego.Bo ja także zacznę płakać, aobiecałam Jean Pierre'owi, że postaram się zachować spokój.- Tak, oczywiście - odparł.- Przepraszam.Nie chciałem robićsceny ani denerwować cię.Ale proszę, czy moglibyśmy porozma-wiać przez chwilę?- Nie wiem, co moglibyśmy sobie powiedzieć.Nie ułożyło sięnam tak jak trzeba i to wszystko.Problem polega na tym, że wobecnej chwili zupełnie niczego nie czuję.Jestem jakby odrętwia-ła.Jak ci się udał weekend?- Proszę - błagał - nie mów tak, Liz.Nie wiedziałem o niczym,nie przekazano mi żadnej wiadomości.Nie mogłem nawet do-dzwonić się do domu, bo ktoś nie odłożył słuchawki na widełki.- Rzeczywiście było trochę zamieszania - przyznała.- Zapyta-łam o weekend, bo wiem, jakie to dla ciebie ważne.Nie miałamzamiaru ci dogryzać.Skłamałam, mówiąc o nadwerężeniu315 kręgosłupa.I tak musiałam pójść do kliniki i pomyślałam, żewiedząc o tym, pewnie odwołałbyś wyjazd i wrócił do domu, apotem alarm mógłby okazać się fałszywy.Wiem przecież, ile zna-czyło dla ciebie to zaproszenia.Wyciągnął rękę, zdumiony własną nieśmiałością, i ujął jejdłoń, słabą i bezwolną.Nie oddała mu uścisku.- To nie możesz być ty - powiedział.- Ty nie patrzyłabyś tak namnie i nie opowiadałabyś podobnych rzeczy.Powinnaś mi byłapowiedzieć.Oczywiście, że nie pojechałbym na ten pieprzonyweekend.- A potem, nie mogąc się powstrzymać, dodał: - To byłotakże moje dziecko.- Wiem, jak bardzo go pragnąłeś.Przykro mi.Nie udało się.Wiedział, że się nie udało.W desperacji kurczo-wo ściskał jej dłoń, choć czuł, że pragnie się uwolnić.- To bez znaczenia.Nic nie ma znaczenia poza tym, co zaszłomiędzy nami, Liz.Nie zniosę tego.Jesteś dla mnie najważniejszana świecie.Jeśli stracę ciebie, stracę wszystko.Nie wiedziałem,naprawdę nie wiedziałem, że coś jest nie tak.Na miłość boską, zajakiego człowieka ty mnie uważasz?- Nie wiem - odparła powoli.- Chciałabym ci wierzyć, ale niemogę.Nie do końca.Przez cały czas myślę tylko o tym.Wiesz, żeod dnia, kiedy cię poślubiłam, zawsze robiłam to, czego chciałeś.Zarzuciłam wiele moich ulubionych zajęć, ponieważ ciebie onenie interesowały.Przestałam nawet odwiedzać często moich ro-dziców, gdyż wiedziałam, że ciebie te wizyty męczą.Utrzymywa-łam stosunki towarzyskie z ludzmi, których nie lubiłam, gdyż bylito twoi przyjaciele i mogli być dla ciebie użyteczni.Wyjechałam ztobą do Paryża, rezygnując z mojej życiowej szansy, zlecenia odLorda Kanclerza, ponieważ na pierwszym miejscu postawiłamciebie i twoją karierę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne