[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nagle wokół mnie bitwa rozgorzała na nowo.Evalie odwróciła się, by odeprzeć atak.Zobaczyłem potężne ramię Tibura wzniesione za jej plecami.Już ściąga ją z konia.w jegolewej ręce coś zalśniło.pomknęło w moją stronę.Odrzuciło mnie w bok.Nie dość szybko.Coś musnęło mnie w głowę.Padłem na kolana, oślepiony i półprzytomny.Usłyszałemrechot Tibura.Próbowałem przezwyciężyć ogarniającą mnie słabość i falę mdłości.Poczułem natwarzy strużkę krwi.Kiedy skulony pełzłem na czworakach, usłyszałem, jak walka ogarnia wszystko wokół mnie,nade mną, za mną.Głowa przestała mi się trząść.Wzrok powracał.Ciągle jeszcze byłem na czworakach.Podemną leżało ciało mężczyzny.mężczyzny, którego czarne oczy utkwione były w moich zewspółczuciem.z miłością.Ktoś dotknął mego ramienia.Z trudem podniosłem wzrok.To Dara. O włos uniknąłeś śmierci, panie.Wypij to, proszę.Przytknęła mi jakąś fiolkę do ust.Gorzkie, piekące krople spłynęły mi do żołądka,napełniając spokojem i siłą.Zobaczyłem, że strzeże mnie kordon piechoty, a za nim drugi jez
dz
ców. Leifie, słyszysz mnie? Nie mam za dużo czasu.Przewróciłem się na bok i ukląkłem. Jim! Jim! Boże, po coś się tu zjawił? Wez
ten miecz i przebij mnie!Sięgnął po moją rękę i trzymał ją kurczowo. Nie zachowuj się jak skończony kretyn.Nie mogłeś nic na to poradzić.ale musiszuratować Evalie. To ciebie muszę uratować, Tsantawu.Wyciągnę cię stąd! Zamknij się i słuchaj.Oberwałem i wiem o tym.Ostrze przeszło przez kolczugę i trafiłoprosto w płuco.wykrwawiam się.w środku.Do diabła, Leifie, nie przeżywaj tego aż tak!Mogłem zginąć na wojnie.umrzeć w każdej chwili.To nie twoja wina.Wstrząsało mną łkanie.Krew na mej twarzy mieszała się ze łzami. Ale zabiłem go.zabiłem! Wiem, Leifie.świetna robota.widziałem.ale muszę ci coś powiedzieć. Głos musłabł.Przytknąłem mu fiolkę do jego ust.Oprzytomniał. Evalie nienawidzi cię.teraz! Ale musisz ją ratować.mimo wszystko.Słuchaj! Przyszłaz Sirku wiadomość przez małych ludzi, że chcesz się z nami spotkać.Udawałeś Dwayanu.udawałeś, że nic więcej nie pamiętasz.żeby uśmierzyć podejrzenia i zagarnąć władzę.Miałeśzamiar się wymknąć.dostać się do Sirku i poprowadzić ich na Karak.Chciałeś, bym stanął przytobie.Potrzebowałeś Evalie, żeby przekonała małych Judzi. Nie wysyłałem żadnej wiadomości!  jęknąłem. Teraz wiem, że nie.Ale wtedy uwierzyliśmy.Uratowałeś Tri od wilków i przeciwstawiłeśsię Czarownicy. Jim.Jak długo po ucieczce Tri nadeszła ta wiadomość? Dwa dni.Czy to ważne? Mówiłem Evalie, co się z tobą stało.Powtarzałem w kółko całątwoją historię.Nie zrozumiała, ale uwierzyła mi na słowo.To jeszcze nie wszystko.Leifie.Odchodzę.Znów udało mi się ożywić go lekarstwem. Dotarliśmy do Sirku.dwa dni temu.Przeprawiliśmy się przez rzekę z Tri i dwudziestkąkarzełków.było łatwo.za łatwo.Ani jeden wilk nie zawył, choć wiedziałem, że bestie nasobserwują.czają się gdzieś na nas.inni też.Czekaliśmy.i wtedy nastąpił atak.Jużwiedziałem, że wpadliśmy w zasadzkę.Jak ci się udało z tymi gejzerami, stary druhu?Nieważne.ale.Evalie wierzy, że to ty wysłałeś wiadomość.ty.czarna zdrada.Powieki mu opadły.Ręce stawały się coraz zimniejsze. Tsantawu, bracie.ty chyba w to nie wierzysz?Tsantawu, wracaj! Przemów do mnie!Otworzył oczy, ale ledwie słyszałem, co szeptał. Nie jesteś Dwayanu, Leifie? Ani teraz, ani już nigdy? Nie! Tsantawu, nie odchodz
! Pochyl głowę.niżej.walcz.ratuj.Evalie. Głos słabł coraz bardziej. %7łegnaj.Degataga.nie twoja wina.Cień znajomego złośliwego uśmieszku przemknął po zbielałej twarzy. Nie spotkałeś swoich.cholernych przodków!.Pech, co?.Było nam razem dobrze.Jak diabli.Ratuj ją.Smużka krwi wypłynęła z jego ust.Jim umarł.umarł.Nie ma już Tsantawu.KSI
GA LEIFARozdziaÅ‚ XXIPOWRÓT DO KARAKUPochyliÅ‚em siÄ™ nad Jimem i ucaÅ‚owaÅ‚em go w czoÅ‚o.ByÅ‚em otÄ™piaÅ‚y z żalu.Lecz podwarstewkÄ… drÄ™twoty szalaÅ‚em ze wÅ›ciekÅ‚oÅ›ci i cierpiaÅ‚em mÄ™ki przerażenia.Furia dotyczyÅ‚aCzarownicy i Kowala, przerażenie  mnie samego, tego, kim siÄ™ staÅ‚em.Dwayanu!MusiaÅ‚em odnalez
ć Tibura i Czarownicę.ale najpierw miałem co innego do zrobienia.Tamci mogli poczekać, Evalie też. Daro, niech go podniosą i zabiorą do któregoś z domów.Poszedłem pieszo za ludz
mi unoszącymi Jima.Walki wciąż trwały, ale daleko od nas.Tuzostały tylko trupy.Sirk bronił już chyba ostatniej pozycji w końcu doliny.Wraz z Darą, Naral i sześcioma innymi przedostaliśmy się przez pęknięte drzwi do środkaczegoś, co jeszcze wczoraj było przytulnym domostwem.W centrum znajdował się niewielki holz kolumnami.Pozostali żołnierze skupili się wokół drzwi na zewnątrz, strzegąc domu przedintruzami.Zarządziłem, by zniesiono do holu krzesła, łóżka i w ogóle wszystko, co się darozpalić, a następnie ułożono w stos. Panie, pozwól, że przemyję ci ranę  zwróciła się do mnie Dara.Opadłem posłusznie na zydel i zastanawiałem się, czemu używa do tego celu piekącegowina.Mimo pewnego odrętwienia czułem wielką jasność umysłu.Byłem Leifem Langdonem.Dwayanu nie panował już nade mną i więcej nie będzie.A jednak żył.%7łył w moim umyśle jakojego część.Szok związany z rozpoznaniem Jima sprawił, że Leif Langdon wessał w siebieDwayanu, połączył się z nim jak strumień zlewający się w jedno łożysko z drugim, jak dwiekrople tworzące jedną, jak dwa różne stapiające się z sobą metale.Krystalicznie jasno pamiętałem wszystko, co widziałem, słyszałem, robiłem, myślałem odczasu, gdy spadłem z Nansuru.Podobna, choć bardzo bolesna była pamięć o tym, co się zdarzyłowcześniej.Dwayanu nie umarł, o, nie! Ale druga część mej osoby, czyli właśnie ja sam, byłateraz o wiele silniejsza.Potrafiłem korzystać z siły i mądrości Dwayanu, podczas gdy on niemógł posługiwać się moimi umiejętnościami.Przejąłem kontrolę nad sytuacją, byłem panem.I myślałem jeszcze, że jeśli miałem uratować Evalie  i zrobić jeszcze to, co absolutniemusiałem, nawet za cenę życia  to na zewnątrz nadal powinienem pozostać Dwayanu.W tymcała moja moc.Taka transmutacja, jaką przeszedłem, nie da się łatwo wyjaśnić żołnierzom [ Pobierz całość w formacie PDF ]