[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem zwróciła się do Solange: - Widzę, że koń nie będzie wamjuż potrzebny.Pojadę do domu, bo mój mały chłopczyk pomyśli sobie, żezupełnie o nim zapomniałam.Tym razem, kiedy odjeżdżała, dzieci nie machały już rączkami.Byłyzbyt zajęte walką o miejsce w ambulansie.Klaudyna nie mogła się jużdoczekać spotkania z Ludwikiem.Nie miała wątpliwości, że będzie sięzaśmiewał, kiedy opowie mu, jak jego małżonka opatruje rannych i bada ichza pomocą stetoskopu.Ludwik, podobnie jak ona, cieszył się z każdegozajęcia, które pozwalało Solange chociaż na chwilę przestać rozmyślać oLucjanie i Franciszku.Od tego dnia, kiedy zatelefonował do niej i nie usłyszał nic pozaoskarżeniem o zdradę, Klaudyna nie miała od męża żadnych wiadomości.Podobnie Ludwik, chociaż on w jakiś sposób dowiedział się, że Franciszkanie ma już w Paryżu.Przypuszczał, że udał się do Niemiec.Klaudyna broniła się przed myślą, że jej mąż może być zdrajcą - było todla niej zbyt wstrząsające.Armand twierdził, że to nieprawda, że istniejejakieś inne wyjaśnienie zachowania Franciszka.Ale dlaczego nie próbowałnawet odeprzeć tego oskarżenia? Nie pomyślał o tym, żeby przynajmniejswego ojca powiadomić, gdzie jest i co robi.Klaudyna wiedziała, jak bardzoLudwik cierpi z tego powodu.A co będzie, jeśli istotnie okaże się, żeFranciszek jest zdrajcą? Ludwik zagroził, że wyrzeknie się wtedy swegonajstarszego syna, a to z pewnością złamałoby serce Solange.Pogrążona w ponurych myślach wjechała na drogę prowadzącą dobramy zamku.Nagle przestraszony koń stanął dęba.Klaudyna z trudemutrzymała się w siodle.Z przeciwnej strony, również w kierunku zamku,nadjeżdżała ogromna ciężarówka, pierwsza z kolumny czterech podobnych.Klaudyna wolno ruszyła za nimi.Obok stajni zsiadła z konia, potempodeszła do głównego wejścia, gdzie spotkała Ludwika.- Co u licha robią tutaj te ciężarówki? - zapytała.Ludwik wziął ją pod rękę i poprowadził na dziedziniec przed wejściemdo piwnic, gdzie zatrzymały się samochody.- Dzisiaj rano otrzymałem wiadomość od Ericha von Pappena, kurieramojego syna - powiedział.- Franciszek życzy sobie, żeby przechować wzamku to, co przywiozły te ciężarówki.- Ale co to jest?- Nie wiem.RS289Podszedł do nich jeden z kierowców i zapytał o hrabiego de Lorvoire.- To ja - powiedział Ludwik, a potem polecił Jean-Paulowi wskazaćkierowcom miejsce, gdzie powinni złożyć ładunek.Służący otworzył łukowo sklepione drzwi do piwnic.Ludwik iKlaudyna stanęli z boku, licząc na to, że ich ciekawość zostanie wkrótcezaspokojona.Niestety, cały transport składał się z większych i mniejszychdrewnianych skrzyń o rozmaitych kształtach - dziesiątki skrzyń, skrzynia zaskrzynią.- Czy nie mógłbyś zapytać, co w nich jest? - szepnęła Klaudyna.Ludwik wzruszył ramionami, ale kiedy jeden z kierowców po raz któryśprzechodził obok nich, zapytał go o to.- Je ne sais pas, monsieur - odpowiedział mężczyzna patrząc naLudwika zdziwionym wzrokiem, jak gdyby chciał powiedzieć:  Przecież topana skrzynie, nieprawdaż?"Ludwik nic nie mówiąc skinął na Klaudynę i ruszyli schodami w dół, wgłąb piwnic.Po obydwu stronach długiego mrocznego korytarza stały pokryte grubąwarstwą kurzu półki.W słabym świetle zwisających z sufitu żarówekKlaudyna zobaczyła, że Jean-Paul razem z jednym z kierowcówrozmontowują półkę stojącą przy tylnej ścianie korytarza.- W tej ścianie jest wejście do wewnętrznych piwnic - wyjaśnił Ludwik.- Tam właśnie, zgodnie z życzeniem Franciszka, mają zostać złożone teskrzynie.Pozostali w piwnicy aż do zakończenia rozładunku.- Dziękuję ci - powiedział Ludwik, kiedy lokaj ustawił ponownie półkęna ścianie zamykającej korytarz.- Zorganizuj teraz dla tych panów jakiśpoczęstunek.Zmęczone twarze kierowców rozpogodziły się natychmiast.Otrzepującsię z kurzu ruszyli za Jean-Paulem ku wyjściu z piwnicy.- No i co teraz zrobimy? - zapytała Klaudyna, kiedy zamknęły się zanimi drzwi.- Oczywiście musimy sprawdzić, co jest w tych skrzyniach.W wewnętrznej piwnicy powietrze przesycone było zapachemstęchlizny.Przywieziony ładunek oświetlała jedna słaba, wisząca na ścianielampa.Ludwik podał Klaudynie chusteczkę, by mogła zabezpieczyć ustaprzed unoszącym się wokół kurzem, i wskazał stojącą najbliżej skrzynię:RS290- Czy widzisz, co tam jest napisane? Podobne litery są na innychopakowaniach.- Tak, widzę - dobiegł do Ludwika jej stłumiony głos.- Nie mampojęcia, co te napisy znaczą.- Trudno.To na pewno jakiś kod.Nie mamy szans, żeby gorozszyfrować, więc pozostaje nam tylko otworzyć którąś skrzynię.- Ale jak? - zapytała Klaudyna.- Są wyjątkowo solidnie zabezpieczone.Ludwik zastanowił się przez chwilę, potem wziął ją za rękę ipowiedział:- Pobiegnij na górę i zobacz, czy jest tam gdzieś Armand.Jeśli tak, toniech wez
mie jakieś narzędzia i przyjdzie nam tu pomóc.Klaudyna wróciła po pięciu minutach, niosąc torbę z narzędziami.- Armand pojechał do Chinon - powiedziała.- A to znalazłam na jegostole.- Spróbuj tutaj.- Ludwik wskazał jedną ze skrzyń.- Ten gwóz
dz
niejest wbity do końca, powinien dać się wyciągnąć.Praca okazała się trudniejsza, niż przypuszczali, ale wreszciezakończyła się sukcesem.Ludwik sięgnął pod uchylone wieko i wyjął sporypłócienny worek.- Mon Dieu! - szepnął zajrzawszy do środka.- Co tam jest? - zapytała zaintrygowana Klaudyna.Nawet w słabymświetle zauważyła, że twarz Ludwika nagle pobladła.- Proszę - podsunął jej worek - zobacz sama.Klaudyna nie mogła uwierzyć własnym oczom.Wyciągnęła z workawysadzane brylantami diademy, rubinowe naszyjniki, pierścienie zszafirami, szmaragdowe broszki i złote kolczyki.Spojrzała na Ludwika.- Skąd on wziął to wszystko? - zapytała.Ludwik w odpowiedzipotrząsnął tylko głową.- Przecież te wszystkie skrzynie nie mogą być wypełnione biżuterią -powiedziała patrząc na jedną z największych.- Jak myślisz, co zawierają teduże?- Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać.Było już póz
ne popołudnie, kiedy przysunęli znów do ściany pustąpółkę i wyszli z piwnicy.- Co teraz zrobimy? - zapytała Klaudyna, gdy Ludwik zamknął za nimidrzwi od gabinetu i podszedł do barku, by nalać sobie kieliszek brandy.RS291- Cóż możemy zrobić? Te obrazy są jeszcze cenniejsze niż biżuteria.- Skąd to wszystko pochodzi.- Nie mam pojęcia.Nie wiem nawet, czy to należy do niego.Musimyczekać, aż przyjedzie do Lorvoire, i wówczas poprosimy go o wyjaśnienie.- Czy ten von Pappen powiedział, gdzie jest teraz Franciszek?- Nie, ale on na pewno wie.Zawsze jest z nim w kontakcie.- Czy nie moglibyśmy jakoś się z nim porozumieć?- A
atwiej to powiedzieć niż zrobić, chérie.Klaudyna napeÅ‚niÅ‚a sobie kieliszek koniakiem.Nie czuÅ‚a siÄ™ zbytdobrze.- Powiedz, czy chcesz kogoÅ› wtajemniczyć w tÄ™ sprawÄ™?- Stanowczo nie.I ty też nie powinnaÅ› mówić o tym nikomu.Nie mampojÄ™cia, co to wszystko znaczy, ale być może istnieje jakieÅ› rozsÄ…dnewytÅ‚umaczenie.PowiedziaÅ‚ to jednak bez przekonania i pewnoÅ›ci siebie.KlaudynaczuÅ‚a, że ogarnia jÄ… coraz wiÄ™kszy lÄ™k [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]