Kraszewski Józef Ignacy Brühl

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Daj mi rękę, bądzmysiostrami!Teressa zawahała się, na płacz się j�j zebrało i wybuchnąwszy nim, rzuciła się na szyję Faustynie. Jam nigdy nie była nieprzyjaciółką tobie! zawołała jam ci nie odebrała kochanka, nie powiedziała złego słowa. A! dosyć! dosyć! niech przepadnie przeszłość odparła Faustyna nie wspominajmy j�j, wezmy się za ręce i idzmyzgodnie.%7łycie nasze i tak ciężkie a smutne, trują je drudzy; myśmy nie powinny.Faustyna westchnęła. Przyszłam do ciebie, bo mi cię z duszy żal; ale cóż pomoże dobra rada i dobre słowo? przyjdzie zapózno, a co konieczne,tego żadna siła nie przemoże.Zamilkła chwilę; matka Teressy wyszła powoli, ona sama na nizkim stołeczku siadła u nóg Faustyny, podparła się na rękachjak wprzódy i zadumała. Ludzie nam szczęścia zazdroszczą mówiła Faustyna a my łzy łykać musimy.To nie nasz świat.a na dworze ich,jak na ich lodzie ostrożnie chodzić potrzeba, ażeby się nie pośliznąć i nie paść.Szczęściem ja mam króla, a ten mojemu głosowibędzie wiernym.Dobre stworzenie, które jak do żłobu idzie do sw�j loży, a ja mu obrok zasypuję piosenką.Rozśmiała się, pochyliła do Teressy i pocałowała ją w czoło. Ciebi� mi żal, tyś wpadła w ręce.Albuzzi.Zniżyły głos.Teressa obejrzała się bojazliwie i szepnęła cicho i ostrożnie: ja się własn�j matki boję! A ja nikogo odparła Faustyna ale znaszże ty tego przyszłego króla, który ci chustkę rzucił?Wzdrygnęła się.To straszny człowiek! Miły, słodki, dobry, ale mi jego śmiech syczy jak gadzina; on ma uśmiechy ale sercani�ma.A taki pobożny, a taki pokorny.I wstrzęsła się Faustyna. Przyszłam doprawdy użalić się nad tobą, bo on wkrótce nam tu wszystkim panować będzie.a biada nam podpanowaniem jego, jeśli z nas która sprzeciwiać mu się odważy: Poverina!Teressa zmilczała; Faustynie lice gorzało. Dla ciebie dobrym on może! lecz gdybyś ty jak ja codzień słyszała jęki i skargi na uciski i tłumione łzy ludzi, o! jakbyś gonienawidziła. Moja dobra Faustyno odezwała się w końcu Teressa trafiłaś na dzień taki, gdy mi to łzy jeszcze nie oschły odpłaczu.O! myśmy tu bardzo bi�dne.Zpię i we śnie słyszę szum mojego Adryatyku, zdaje mi się, żem tam znowu na progudomku wieczorem; lucciole migają w powietrzu.Andrea brzdąka na gitarze.piosnka brzmi w powietrzu, wiatr przynosi zapachkwiatów i liści.Budzę się, słucham: szumi, ale wicher, szumi ze śniegiem i brzmi mowa nienawistna i ludzie się śmieją, którychszyderstwo rani, a miłość upokarza.Zakryła twarz rękami Teressa. Droga moja odezwała się Faustyna, całując ją więc nie dogryzajmy sobie wzajem, pomóżmy na cierniow�j drodze.I podała j�j rękę, szepcąc w ucho: Strzeż się tego, który cię opanował: straszny jest! i niech cię Madonna ma w sw�j opiece.Teressa wstała, odprowadzając ją do drzwi. Adio! rzekła niech ci Bóg płaci dobre serce; przyszłaś w smutku.jaśni�j mi teraz, gdy nas dwie razem a nieprzeciw siebie.Tak się rozstały, a zamyślona Faustyna, której port-chaise czekała u bramy, szepnęła ludziom, ażeby ją nieśli do domu.Przez odsłonięte okna lektyki mogła widzi�ć wszystko, sama nie będąc widzianą.Z uliczki, przy któr�j stał nowy domekAlbuzzi, czekając aż j�j wspaniały protektor rotundę wzniesie na Frydrychstacie, Faustyna prędko dostała się do bramy imiasta.Wązką uliczką musiała przejeżdżać na Zamkową.Z roztargnieniem spoglądała przeciwko siebie.Mrok w mieście nie byłjeszcze tak gęsty jak w domach, twarze ludzi rozeznać było łatwo.Z przeciwn�j strony spostrzegła niesioną szybko od zamkulektykę; poznała, a racz�j domyślała się w ni�j Sułkowskiego, którego blada twarz i czarny wąsik, mignęła j�j wśród cieni.Szyby dwóch lektyk o mało się nie otarły o siebie, Faustyna, jakby nagłe jakieś rozbudziło się w ni�j męztwo, w chwili, gdylektyka Sułkowskiego mijała ją, zadzwoniła w okno swoj�j i zawołała: Fermate!.Sułkowski, który był głęboko zanurzony na siedzeniu, wychylił głowę i spojrzał.Lektyki obie stanęły, ludzie niosącypostawili je tak okno w okno, że siedzący w nich wygodnie z sobą rozmawiać mogli.Spuściła okno Faustyna i wychyliła się wzruszona.Minister ze sw�j strony zdziwiony trochę, zbliżył twarz ku oknu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne