John Sack mierć anioła

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mogę się z nim dokońca zgodzić, sam bowiem nie jestem szczególnie praktyczny.Koniec końców, każdy musiwybrać własną drogę.- To może nie drażnij możnych ?Doktor Filippo się roześmiał.- Amen, signore.Sam pobłądziłem w tej sprawie.Otwartość bywa okrutnym ciężarem.Papieże i książęta nie mają wyrozumienia dla tych, którzy ośmielają się ich krytykować.Angelo potrafił sobie wyobrazić, jak ojciec Owidiusza przyjął bunt syna - podobniezachowałby się pewnie Iacobello Lorenzini.Nieoczekiwane odkrycie zmusiło go jednak doponownego przemyślenia tej opinii.Dokonując przekładu Ars amatoria, natrafił na fragment: W dzieciństwie wszyscy zrodu cezara byli zwyczajnymi ludzmi.Czy jego ojciec czytywał Owidiusza? Albo innychpoetów? W domu nigdy nie widział go nad otwartą księgą.A może czynił to w samotne niedzielne popołudnia? Czy jezdził po wzgórzachokalających Todi z Ars amatoria w torbie przytroczonej do siodła? Kiedy go pytali, mówił, żegrywa w szachy z zaprzyjaznionym notariuszem, maestrem Maccabeem.Czyżby wrzeczywistości szukał spokojnego zagajnika, w którym mógłby rozkoszować się poezją? Czyumiłowanie poetów było kolejnym elementem jego dziedzictwa?***To właśnie Owidiusz sprawił, że Angelo opuścił mury skryptorium.A dokładnie, słowa:Inopem me copia fecit - dostatek uczynił mnie biednym.Pewnego dnia poskarżył się nauczycielowi:- Mam prawie czternaście lat, a w ogóle nie znam prawdziwego życia.Mama i pap�zawsze mnie chronili.Muszę poznać ludzi, o których pisał Owidiusz! Inne rodziny, sługi ibakałarzy, takich jak ty i twój brat.Nie znam nikogo prócz ciebie! Nie znam żadnego zwieśniaków, którzy dla mnie pracują, z wyjątkiem Ursa.- Okaż cierpliwość, synu.Jeśli Bóg obdarzy cię wystarczająco długim życiem, poznaszwięcej ludzi i świata, niż się spodziewałeś lub pragnąłeś.Pamiętaj, że Owidiusz doświadczyłrównież niedoli wygnania.Angelo był coraz mniej zadowolony, że objeżdża na końskim grzbiecie swoje włości.Pewnego ranka zaskoczył rządcę i bakałarza, mówiąc w wielkiej sali, że chciałby na własneoczy zobaczyć, co się dzieje w jego posiadłości.- Nie czyń tego, signore - zaprotestował Urso, głaszcząc palcami siwiejącą brodę.-Ludzkiemu szacunkowi najlepiej sprzyja odpowiedni dystans.- Myślisz, że wyjdę na głupca?Mężczyzna rozłożył ręce, choć pochyleniem drżącej głowy jasno wyraził swoje uczucia.- Wiem.Nie mam pojęcia o niczym prócz łacińskiej gramatyki - rzekł Angelo.- Czyżnie w tym tkwi problem? Nigdy niczego nie robiłem! Całe moje życie toczy się w głowie! -Przerwał, by po chwili dodać: - Powinienem zacząć od wywożenia gnoju z zamkowej latryny!- Signore! - przerwał mu Filippo.- Nie trzeba przewracać łajna widłami, aby wiedzieć,że cuchnie.Wiem, że żartujesz.- Obawiam się, że nie - mruknął rządca.Grymas niezadowolenia zagościł na jegozwykle pogodnym obliczu.Angelo skinął głową.- W takim razie zrozumiałeś.Proszę, nie uprzedzaj robotników.Chcę się swobodnieporuszać wśród nich, pomagać tam, gdzie będę potrzebny.Ucieszą się z mojej pomocy, gdynaprawdę będę użyteczny.- Jak sobie życzysz, signore.Codziennie będę cię informował o najcięższych pracach.Zawiadomię, gdy któryś z robotników będzie chory lub zostanie ranny.Doktor Filippo odwiódł go od zamiaru wywożenia gnoju z latryny, proponując wzamian sprzątanie stajni.Zagrody dla bydła były mniej cuchnące od kloacznego dołu, byćmoże z powodu skromniejszego jadłospisu czworonogów.Mimo to Angelo szybkozrealizował swój zamiar, tak jak przepowiedział Urso.Objeżdżając swoje włości, odkrył, że większość obowiązków wykonują chłopcy idziewczęta w jego wieku lub młodsi.Młodzi mężczyzni spoglądali na niego zzaciekawieniem i pewnie śmiali się za jego plecami.Wydawali się jednak zadowoleni, że sąspoufaleni ze swym panem.Szybko oswoili się na tyle, aby z nim plotkować i wymieniaćuwagi na temat służek przechodzących w pobliżu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne