[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stary spał.Przez ścianę oddzielającą ich sypialnie Mark słyszałjego chrapanie.- Sen sprawiedliwych - mruknął, zakładając ręce za głowę ispoglądając na plamę na suficie.Chociaż zgodził się pomócwujowi - staruchowi o krok od grobu - w jego świętej wojnie,nie ustalili jeszcze, jaka rola mu przypadnie.Miał gdzieś, czywilkołaki były dziećmi diabła czy nie.Ważne, że żyły pozaprawem.Mark był biznesmenem.Musiał znalez
ć jakiś sposób, żeby natej wojence skorzystać.Gdyby udało mu się złapać jednego wilkołaka.Znał parę osób,które chętnie kupiłyby takiedziwadło.Niestety, ten pomysł rozbijał się o oczywisty problem.Stwór mógł odmówić przemiany -a najwyraz
niej kontrolowałyten proces - niszcząc jego wiarygodność.A w handluwiarygodność była wszystkim.- No dobra, jeśli nie zarobię na pozostawieniu ich przy życiu.Uśmiechnął się.Wilkołaki.Wilko-łaki.Wilki.Martwe wilki oznaczały futra.Wziąć takie razem z głową i jużbył elegancki dywanik.Ludzie zawsze chętnie płacili za rzeczy rzadkie i niezwykłe.ROZDZIAA
9Widział ktoś Daniela? Jennifer podniosła głowę znadpaprochów, które wygrzebywała z sierści siostry.-Jakąś godzinę temu wyszedł na drogę.Powiedział, że zaczekana listonosza.- Przecież dziś niedziela.- Nadine wywróciła oczami.- Todziecko nie ma za grosz poczucia, który jest dzień tygodnia.Peter, mógłbyś po niego pójść? jej ton oscylował międzyrozkazem a prośbą.W ten sam sposób mówią dobrzy sierżanci, po-myślała Vicki.Może łaki potrafiłyby zintegrować się łatwiej, niż do tej porysądziła.Peter ściągnął koszulkę przez głowę i rzucił ją Rose.- Myślisz, że uda ci się znalez
ć kluczyki do samochodu, zanimwrócę?- Gdzieś tu są - mruknęła, grzebiąc w kolejnym stosie papierów.- Wiem, że są, czuję ich zapach.- Nie przejmuj się - poradziła Vicki, ratując przekrzywionąstertę magazynów fermerskich przed ru-nięciem na podłogę.-Jeśli nie znajdziemy ich przed powrotem Petera, wez
miemysamochód Henry'ego.- BMW? - Peter zrzucił z nóg trampki.- Wiesz, gdzie sąkluczyki?Vicki uśmiechnęła się szeroko.- Pewnie, że wiem.Henry dał mi je na wypadek, gdybyśmymusieli gdzieś pojechać.- Z
wietnie.- Rzucił spodenki Rose na głowę.-Już nie szukaj -polecił, zmienił się i wypadł przez drzwi niczym burza.Mark miał tylko przejechać obok farmy i sprawdzić, czy dojrzyktóregoś z tych rzekomych wilkołaków i zdoła zerknąć na jegofutro.Ale kiedy zobaczył, że przy skrzynce na listy coś siedzi,poczuł się, jakby Bóg dał mu znak.- A jak mnie zapewniono,Bóg jest po naszej stronie.Zatrzymał się. Coś" nie wyglądało na wilka, ale na psa też nie.Byłorozmiarów małego owczarka niemieckiego.Sie-działo i patrzyłona niego, z łbem przekrzywionym na jedną stronę, dysząc zgorąca.Jednolicie czarna sierść przypominała wilczą, miała tedługie, jedwabiste włosy, które kobiety tak lubię gładzić.Mark wysunął rękę przez otwarte okno i pstryknął palcami.- Do nogi! Chodz
, mały.Zwierzę wstało, przeciągnęło się i ziewnęło.Na tle czarnegopyska jego zęby były wyjątkowo białe.Czemu nie kupił ciasteczek, kawałka wieprzowiny albo czegośtakiego?- No chodz
.- Szkoda, że był czarny.Im rzadziej spotykanykolor, tym wyższa cena.I wtedy dojrzał rudawy błysk mknący aleją w stronę skrzynki.Mark pojął, że czarny wilkołak to jeszcze szczenię.Rudy byłogromny i miał najpiękniejszą sierść, jaką Markowi zdarzyło sięwidzieć.Długie grube włosy mieniły się w słońcu barwami, odciemnordzawej do prawie rudozłotej.Z każdym ruchempojawiały się nowe pasemka.Pysk i uszymiał ostro zakończone, a oczy otaczała ciemniejsza sierść, przezco pysk wilkołaka był tak ekspresyjny, jak twarz człowieka.Mark znał ludzi, który zapłaciliby fortunę za takie futro.Zwierzę obserwowało go przez chwilę z uniesioną głową,ignorując mniejszego, który próbował je przewrócić.W tymspojrzeniu było coś, co sprawiało, że Mark poczuł sięwyjątkowo nieswojo.Już nie miał najmniejszych wątpliwości -te stworzenia były czymś więcej, niż się wydawało.Potem obazwierzęta, rude i czarne, pobiegły z powrotem do domu.- O tak - mruknął, odprowadzając je wzrokiem.-Znalazłemswoją żyłę złota.- A najlepsze w tym wszystkim było to, że jeślicoś pójdzie nie tak, caławina spadnie na szalonego wuja Carla i jego wyso-kokalibrowąmisję od Boga.W planie dnia pierwsze miejsce zajmowała przejażdżka doLondon w celu zdobycia paru informacji.Vicki szybko odkryła, jaką to niesamowitą atrakcję skrywałoBMW Henry'ego.Nisko na tablicy rozdzielczej, ukryte przezwścibskimi spojrzeniami i dodatkowo zamaskowane matowoczarnym wykończeniem wszystkiego, włącznie z przyciskami iwyświetlaczem cyfrowym, znajdowało się arcydziełoodtwarzania CD.Vicki bardzo chętnie po-dziwiała jakość dz
więku, mogła nawet wysłuchiwać zachwytówPetera nad głośnikami basowymi i wy-sokotonowymi iwewnętrzną stabilizacją czegoś tam, ale nie miałanajmniejszego zamiaru słuchać przez całą drogę opery, a jużzwłaszcza zawodzących do wtóru łaków.Poszli na kompromis i podśpiewywali do Con-waya Twitty'ego.Zdaniem bliz
niąt klasyka country nie umywała się do opery, alewoleli to niż brak muzyki.Vicki mogła znieść country.Przynajmniej rozumiała słowa, a Rose miała talent doparodiowania bólu istnienia i łamanego serca.Przejechali przez wschodnią część miasta Highbury Avenue -drogą numer 126 - w kierunku drogi 401.Kiedy wbili się wruch miejski, Rose wyłączyła muzykę.Ku zaskoczeniu Vickisiedzący z tyłuz głową na wpół wystawioną na zewnątrz Peter niezaprotestował.- Widzimy inaczej niż wy - wyjaśniła Rose, bardzo ostrożniezmieniając pas i wymijając osiemna-stokołową ciężarówkę.-Musimy o wiele bardziej uważać, kiedy prowadzimy.- Większość ludzkości powinna bardziej uważać, kiedyprowadzi - mruknęła Vicki.- Peter, przestań kopać w mojesiedzenie.- Przepraszam - łak przesunął nogi.- Czemu jedziemy naposterunek w niedzielę? Nie będzie zamknięty?Vicki prychnęła.- Zamknięty? Peter, posterunek nigdy nie jest zamknięty.Torobota na dwadzieścia cztery godziny,siedem dni w tygodniu.Powinieneś o tym wiedzieć, masz bratapolicjanta [ Pobierz całość w formacie PDF ]