[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stephen wyprostował się, wziął list, zerknął na niego i oczy mu nagle zapłonęły.Rozwinął małą,pastelową w kolorze kartkę i zaczął czytać.- Ciekawe, od kogo to mo\
e być? - zastanawiała się Sophia, zwracając się do Ofelii.Obydwiewpatrywały się w list.- Zało\
ę się, \
e wiem - odpowiedziała Ofelia.Z zadowolonym uśmieszkiem na ustach smarowałasobie grzankę masłem.- Zało\
ę się, \
e to od panny Str.- Cicho, wy dwie - fuknęła Harriet, ze zmarszczonymi brwiami wpatrując się w Stephena.Mina najstarszego Warda uległa gwałtownej przemianie.W jednej chwili zmieniła się z podnieconejna zawiedzioną, zwinął list rękami, które się lekko trzęsły.Chase przyglądał się i zastanawiał, co siędzieje.Stephen zgniótł liścik w dłoni i wstał.Twarz miał zaciętą i bladą.- Najlepiej wez
my się ju\
do pracy.- Jak tylko dokończysz śniadanie - powiedziała spokojnie Harriet.Patrzyła na niego, krojąc szynkę.-Ale przedtem musimy się jeszcze zająć jedną sprawą.Ubranie kapitana jest stanowczo zbyteleganckie do pracy w polu.Stephen potarł czoło dłonią, potem pospiesznie usiadł.- Tak, tak.Mogę mu po\
yczyć coś z moich rzeczy.- Obrzucił Chase'a bacznym spojrzeniem.-Jesteśmy podobnego wzrostu.- Jak to milo z twojej strony, Stephen.- Sophia pociągnęła łyczek herbaty.- Będą mu te\
potrzebnebuty.71Chase wyciągnął nogi przed siebie.Jego obuwie lśniło tak, \
e mógł się w nim przejrzeć.- A czego tym brakuje?- Niczego - zapewniła go Sophia.- Tylko \
e mogą się zabrudzić.- I podrapać - podsunął pogrą\
ony w czytaniu Derrick.- Między innymi.- Harriet wyprostowała własne nogi.Wło\
yła buty w niezdecydowanym,brązowym odcieniu, które najwyraz
niej ju\
jakiś czas temu odsłu\
yły swoje.Chase zmarszczył nos.- Te tutaj nie nadają się do noszenia.- Pańskie te\
się nie będą nadawały, je\
eli przemaszeruje pan w nich przez pola.Nie sąprzystosowane do takich warunków.Ale niech się pan nie obawia, obujemy pana i ubierzemyodpowiednio do kontaktów z owcami.Nie wiedzieć czemu słowa Harriet niezbyt Chase'a pocieszyły.I miał rację.Nie minęło dziesięćminut od zakończenia śniadania, a ju\
stał przy starym wozie, na którym siedzieli dwaj parobkowiewątpliwego wieku i umiejętności.Ubrani byli w wypłowiałe i znoszone rzeczy, bardzo przy-pominające te, które Stephen dał Chase'owi.Spojrzał na swoje ubranie.Podejrzewał, \
e koszula musiała być kiedyś niebieska, ale teraz miałabrudnoszary odcień.Spodnie, które ufarbowano na czarniawy kolor, okazały się nieco za krótkie.Alenajgorsze ze wszystkiego były buty.Wykonano je z mocnej skóry, ale były tak znoszone i stare, \
echolewki ich opadały w całkiem niedorzeczny sposób.Skrzywił się.Jak on się wplątał w taką sytuację? Gdyby wiedział, \
e pomaganie Wardom pociągnie za sobąkompletną utratę szacunku do siebie, nigdy by nie przystał na to, by zostać u nich i grać rolękapitana Frakenhama.Ale teraz było ju\
za póz
no.Harriet mogła udawać, \
e jest inaczej, nie ulegałojednak wątpliwości, \
e poło\
enie rodziny jest rozpaczliwe.Westchnął i potarł sobie kark.Czekali na Stephena i Harriet, którzy zniknęli w stodole.Chase spędziłkilka minut przy swoim koniu, zanim podszedł do wozu.Czarny wałach był w doskonałej formie,ale koniecznie powinien ju\
rozprostować nogi.Mo\
e dziś wieczorem, przed zachodem słońca,zabierze go na krótką przeja\
d\
kę galopem.Powietrze wypełniło pełne namaszczenia szczekanie.Chase odwrócił się i zobaczył olbrzymiego psa,który, cię\
ko człapiąc łapami, kierował się przez podwórko ku niemu.Pies.to był ten sam, któryuratował go w lesie.Chase postąpił krok do przodu.Pies zauwa\
ył go w tym samym momencie iskoczył się przywitać.St.John miał ponad sześć stóp wzrostu i był nie ułomek.Ale podobnie potę\
ny był pies, któremudodatkowo sprzyjało to, \
e się rozpędził.Chase wylądował na siedzeniu, mokryjęzyk oblizywał mu usta i brodę, a dwie olbrzymie łapy przyciskały pierś i utrudniały oddychanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]