[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Napotkał jej wzrok.Bał się tego, co zobaczy w jej oczach.Nie byłyjednak puste, były pełne życia i ciepła. Tak się to skończy?  szepnęła.Po jej policzku spłynęła łza.Myślałam, że coś między nami jest?Nie odpowiedział. Ignorujesz mnie!  starała się powstrzymać drżenie głosu. Niejestem tak doskonała jak inne? O to chodzi? Jestem za bardzo ludzka?Wolisz wierne kopie, posłuszne androidy, które zawsze będą piękne imłode.Zawsze będą na rozkazy!  Jej policzki roziskrzyły sięczerwienią wypieków. O, tak! Ich nigdy nie będzie boleć głowa!Chandler spojrzał na nią zaskoczony.Zdziwił go sarkazm w jejgłosie, nie był sztuczny, dałby głowę, że. To nie może się udać  powiedział.Zapatrzyła się w stół i uśmiechnęła smutno. Masz rację  powiedziała. To moje przekleństwo.Gdy ojciecprojektował Christinę, miał to być prezent.Android na mojepodobieństwo.Michael przełknął ślinę.Zbladł. Lecz chcę, żebyś wiedział, że mi to nie przeszkadza  podniosłaniebezpiecznie głos. Lubię swoje wady.Lubię zmarszczki i połamanepaznokcie! Dzięki nim czuję, że jestem człowiekiem!Wstał.Nie odezwał się.Po prostu podszedł do niej.Podniósł ją zfotela i przytulił.Nie opierała się. Nie uwierzysz, co myślałem. powiedział.Czuł, jak płoną mupoliczki. Co?  zapytała, tuląc się do niego.ROZDZIAA
355 DNI WCZEZ
NIEJ.OZ
RODEK BADAC
POZAZIEMSKICH.GA
ÓWNE LABORATORIUM.Z
wiadomość powróciła niczym uderzenie pioruna.Wiązało się to zbólem, piekielnym bólem, ale z nim na szczęście potrafił sobie poradzić.Pierwsze obrazy docierały do niego niby przez mgłę.Nie wiedział, gdziejest.Nie rozpoznawał tego pomieszczenia.To potwierdziło jegoprzypuszczenia, znalazł się w innym ciele.W ciele Michaela Chandlera.Spróbował poruszyć głową.Raz, potem drugi, ale ta okazała sięnieposłuszna jego woli.Oczy miał otwarte, ale nad powiekami także niemiał władzy.Po raz pierwszy odczuł niepokój.Wiedział, że wciąż leżyw transmiterze.Przejście do obcego ciała udało się, coś jednak było niew porządku. Co to jest?!Usłyszał czyjś głos i kroki dudniące na kaflowej podłodze.Chciałsię obrócić, zobaczyć, kto się do niego zbliża, ale nie mógł.Nie potrafił. Kie licho?!W zasięgu wzroku Federlichta pojawiła się wysoka, chuda postać.Zbliżała się teraz ostrożnie.Nachylała się nad nim, a w końcu, po chwiliwahania, dotknęła jego szyi. Skąd wziął się ten trup?!Kanclerz zamarł.Najpierw ogarnęło go zdumienie.Potemniewysłowiona panika.Wytężył wszystkie siły, żeby poruszyć opornymciałem, trupem Michaela Chandlera. Tu Tomas!  przemówił młodzieniec o blond włosach dokomunikatora umieszczonego przy kołnierzu fartucha.Nie spuszczał zoczu leżącego przed nim ciała. Profesorze Pawłow.Nie uwierzy pan.Transmiter zadziałał! Przed kilkoma minutami, tak po prostu, sam zsiebie!Kanclerz nasłuchiwał każdego słowa.Znalazł się na Ziemi.Przynajmniej to było teraz pewne.Przeniósł się w miejsce, gdzieprzetrzymywano drugą część transmitera.Wszystko przebiegało zgodniez planem.Wszystko oprócz jednego, drobnego szczegółu.Przed inwazjąmiał zawładnąć ciałem Michaela Chandlera.Nie miał jednak nad nimwładzy! Rozumiem. Dryblas odpowiadał teraz na instrukcje, którychFederlicht nie mógł dosłyszeć. Będę postępował ostrożnie.Mam tutajciało mężczyzny.Zabieram go do laboratorium!Kanclerz chciał krzyknąć, zaprotestować.Gdyby tylko mógł siępodnieść, zniszczyłby cały ten świat w ułamku sekundy! Zgniótłby tegofircyka w okularach jak mamą gnidę, nie zostawiając mu nawet czasu naoswojenie się z myślą o śmierci.Ciało Chandlera nie poddawało sięjednak jego rozkazom.Było jak oporna kłoda.Nie mógł nim zawładnąć!A przecież musiał, musiał za wszelką cenę! W tej chwili wyjęcie ztransmitera oznaczało dla niego wyrok.Jedynie pole magnetycznewewnątrz maszyny utrzymywało go przy życiu.Jeśli go zabraknie.Widział, jak czyjeś mocne ręce wyciągają go z transmitera i kładąna przenośnym łóżku.Kółka zaskrzypiały niczym wyrok śmierci.Trupioblady sufit wydawał się nie mieć końca ani początku.Ruszyliwolno białym korytarzem, w świetle ostrych jarzeniówek.Kanclerzem wstrząsnęła potężna siła.Chciała go oderwać odmartwego ciała, lecz trzymał się go ostatkiem siły woli.Moce uciekały,opuszczały go z każdą kolejną sekundą.Stawał się lekki, przezroczysty,zbliżał się koniec.Kątem oka zdążył zobaczyć nad sobą kolejną osobę.Wąska twarzstarszego mężczyzny przypominała mu kogoś.Należała do profesoraPawłowa.Patrzył na niego z ekranu monitora, przesuwającego się wraz znim na wąskiej uczepionej sufitu szynie w stronę laboratorium.Ta twarz.Gordon Federlicht był pewien, że uśmiecha się do niego złośliwie.Jakbywiedziała, że on tam jest [ Pobierz całość w formacie PDF ]