Evans Nicholas Odważni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podczas ich wspólnego dwutygodniowego pobytu matkajakby złagodniała.Pogoda była bezwietrzna, słoneczna i dośćciepła.W jeziorze odbijały się sosny i wysokie góry pokryteśniegiem.Popołudniami matka z córką spacerowały brzegiemjeziora, delektowały się strudlem i gorącą czekoladą z bitąśmietaną.Pewnego razu matka zapytała Diane, jak chciałaby ułożyćsobie życie, gdyby nie zaszła w ciążę.I wtedy Diane po razpierwszy przyznała głośno, że zawsze pragnęła być wyłącznieaktorką.W szkole jedyną przyjemność sprawiały jej wystawia-ne tam sztuki.Niemal w każdym przedstawieniu dostawałajakąś pierwszoplanową rolę i wszyscy, także nauczyciele,chwalili jej grę.Matka uśmiechnęła się ze smutkiem i kiwnęła głową.120 Mogłaś się uczyć w którejś z tych wspaniałych szkół tea-tralnych powiedziała i upiła łyk czekolady. W Londynie.No cóż, trudno.Nie drążyła tematu, pozwalając, by zawisł między nimi, icórka dopowiedziała sobie resztę.Podtekst był jasny: jeślidziecko zostanie oddane do adopcji, to marzenie może się jesz-cze spełnić.Zmieniła taktykę na znacznie sprytniejszą niżdawne wrogie prowokacje zawarte w pytaniach, jak Diane idziecko zniosą hańbę, gdzie będą mieszkali i kto pokryje ra-chunki za ich utrzymanie.Zasiała ziarno nowej, bardziej wyra-finowanej myśli.Po jej wyjezdzie, gdy sypał śnieg i mijałytygodnie, ziarno powoli zapuszczało korzenie.Współpensjonariuszki Diane, obie katoliczki Angela zBristolu, która ciągle płakała, i Pam, dużo bardziej obyta wświecie dziewczyna z północnego Londynu zamierzały oddaćnoworodki.Jak się okazało, Frau M�ller zawierała z klientkamiumowę o charakterze transakcji wiązanej w porozumieniu zmiejscowymi siostrami miłosierdzia, których klasztor przycup-nął bogobojnie na pagórku za miastem.Po kolacji dziewczęta szły czytać do saloniku, przytulnegopokoju z żelaznym piecykiem na drewno, gdzie jedyną niedo-godnością był wrzaskliwy zegar z kukułką.Pewnego wieczoru,kiedy w powietrzu wciąż wisiał zapach gotowanej szynki zkapustą, Diane i Pam siedziały po bokach piecyka i uczyły sięna pamięć fragmentu Egmonta Goethego, który miały wyrecy-tować następnego dnia przed Herr Schneiderem.Angela jużleżała w łóżku, bez wątpienia zlewając łzami poduszkę.Pam,która była w ciąży miesiąc dłużej niż Diane, nagle wydałazdławiony okrzyk i położyła obie ręce na brzuchu.Diane zapy-tała, co się stało.121 Kopnęło! Ooo.Znowu.Diane wstała z fotela i przyklękła obok Pam. Mogę dotknąć?Pam umieściła jej dłonie w odpowiednim miejscu i po chwi-li powiedziała: Teraz! Czujesz? O kurczę! Jak to jest? Tak jakby.coś w środku zatrzepotało. Boli? Nie.Właściwie jest całkiem przyjemne.Gdy skończyły się akrobacje, Diane wróciła na fotel. Zastanawiałaś się kiedyś, czy je zatrzymać? Dziecko? Wielki Boże, nigdy! Chciałam przerwać ciążę,ale moi rodzice są ortodoksyjnymi katolikami i uważają, żeaborcja jest grzechem śmiertelnym. Co to jest grzech śmiertelny ? Bo ja wiem? Chyba taki, który sprawia dużo przyjemno-ści.Diane się roześmiała. Nie chcesz mieć dzieci? Pewnie, że chcę, ale nie teraz.Najpierw zamierzam po-żyć.Iść do pracy, coś robić.A potem mieć dzieci jak należy, zmężczyzną, którego poślubię i pokocham. Więc nie kochałaś ojca tego dziecka? Chryste Panie, skądże! To łajdak, jakich mało.Zapadła długa cisza, gdy dziewczyny znów zajęły się nauką.Ale Diane nie mogła się skupić. Pozwalają zobaczyć dziecko? Po urodzeniu, rozumie się. Nie sądzę.Raz-dwa je zabierają.No wiesz, żeby na jegowidok nie obudziły się w tobie uczucia macierzyńskie.122Pam ani trochę nie przejmowała się takim rozwojem wyda-rzeń.Natomiast Diane nie mieściło się w głowie, że mogłabydopuścić, aby coś podobnego stało się z jej dzieckiem.Kukuł-ka wyskoczyła zza drzwiczek, obwieszczając dwudziestąpierwszą. Boże, dopomóż westchnęła Pam bo uduszę to choler-stwo.Diane prawie nie spała tej nocy.Następnego dnia, mimo su-rowej nagany profesora Schneidera za zmasakrowanie Goethe-go, myślała tylko o tym, że musi być jakiś sposób, żeby mogłaspełnić oba swoje pragnienia: mieć dziecko i, jak to zwięzleujęła Pam, pożyć.Podczas Bożego Narodzenia, w porze całkiem stosownej,zaczęto rozmawiać na ten temat.Wiele lat pózniej Diane wciążnie wiedziała, co było bardziej zadziwiające: to, że wpadła naten pomysł, czy to, że rodzice go zaakceptowali.Przyjechali do Szwajcarii, żeby spędzić z nią święta i powi-tać nowy rok.Diane dobrze przygotowała grunt.Znalazła imładny mały Gasthof przy tej samej ulicy co dom Frau Muller ipoświęciła dużo czasu (i dużą część skromnego kieszonkowe-go) na kupno odpowiednich prezentów.Podarowała ojcu pięk-nie rzezbioną fajkę z pianki morskiej i zielony filcowy kape-lusz z kępką piórek z boku.Matce kupiła czarną aksamitnąkamizelkę ze ślicznie wyhaftowanymi kwiatkami alpejskimi.Od powitania rodziców na dworcu kolejowym była samą sło-dyczą.Matka wyczuła, że coś się święci to dało się zauważyć.Ale niezachwianie dobry nastrój i usilne starania Diane, bypokazać im miasto i przedstawić ludzi, z którymi się zaprzy-jazniła, odniosły pożądany skutek.Zwłaszcza ojciec był nie123zwykle czuły i troskliwy, podczas spacerów nawet trzymałrękę na jej ramionach.W przeddzień Nowego Roku, zgodnie z dawnym zwycza-jem, chłopcy i mężczyzni ubierali się na czarno, czernili rów-nież ręce i twarze i obnosili po miasteczku sporych rozmiarówkrowie dzwonki.Sunęli jeden za drugim uliczkami, potrząsającdzwonkami i zachodząc do hoteli, restauracji i okazałych do-mów.Widok był makabryczny, dzwięki ekscytujące i zarazemniepokojące jakby bramy piekieł łomotały na wietrze.Gdyznalezli się w pensjonacie, gdzie mieszkali rodzice Diane, po-dawano właśnie obiad, wszyscy siedzieli przy stołach i przy-glądali się przybyłym, a niektórzy, także matka Diane, zatykaliuszy.Procesja przeszła przez salę i wtedy goście zaczęli sięśmiać, wznosić okrzyki i toasty za pomyślność w nowym roku.Diane czekała na odpowiednią chwilę, żeby przedstawićswą rewolucyjną propozycję, i uznała, że ta pora właśnie nade-szła.Spokojnym, cichym głosem powiedziała na początek, żedużo rozmyślała o tym, co będzie po porodzie w tym mo-mencie jej matka wyraznie zesztywniała.Diane mówiła dalej,że nie może pogodzić się z myślą o oddaniu dziecka: jest jegomatką (nie miała wątpliwości, że urodzi chłopca) i nic tego niezmieni.Nie wyobraża sobie, by mogła stracić go na zawsze.Niemniej.tu matka lekko uniosła brodę i brwi, siedziała jakna szpilkach.niemniej rozumie, że nieślubne dziecko w ro-dzinie będzie dla nich powodem do wstydu, i z miłości do nichchciałaby im tego oszczędzić.Umilkła, pozwalając im oswoić się z tymi słowami.Zde-nerwowanie, które mogło rozłożyć jej występ, jakoś dziwniezniknęło.Widok rodziców czekających w napięciu, co jeszczepowie, dodał jej wiary w swoje siły [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne