Blake Jennifer Walc o północy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ponieważ Jerzy wyglądał na coraz bardziej udręczonego, Robert, który ponownie zajął swoje miejsce, zapytał,czy rok podróży to nie za długo dla krzewów, które musiały jeszcze znieść transport w promieniach letniego słońcaLuizjany.Anglik momentalnie rozpogodził się i zrobił mu długi wykład na temat szans przetrwania krzewówtransportowanych w wypełnionych ziemią donicach i beczkach.Rośliny, po które jechał, nie tylko miały przetrwaćw dobrym stanie podróż z Chin, ale potem jeszcze wytrzymać przeszczepy, różne sposoby nawadniania, odmiennąintensywność nasłonecznienia, dzięki czemu powinny w efekcie przystosować się do nowych warunków.Amelia była zajęta swoimi myślami, nie próbując nawet włączyć się do rozmowy.Kruszyła bulkę i jadła czarnejagody ze śmietaną, które Isa przyniósł jej w chwili, kiedy szukała gorączkowo pretekstu, by wymknąć się, jaktylko nastąpi moment przerwy.Robert sam wybawił ją z kłopotu.Zanim zorientowała się, co zamierza, przeprosił, wypił ostatni łyk kawy,55chwycił za kapelusz, który leżał na stole, i skierował się w stronę drzwi.Obserwowała go, jak idzie, a na jej twarzymalowała się ulga i bezwiedne cierpienie.Przy drzwiach odwrócił się jeszcze.Wnikliwe spojrzenie jego oczuodnalazło ją, po czym znieruchomiało.Ponieważ nie spuściła wzroku, musiała wytrzymać owo intensywne wwyrazie, nieme pożegnanie.Pod skórą na jego policzku pulsował mięsień, a linia ust wyrażała smutek.W głębigranatowych oczu można było wyczytać zrozumienie jej osamotnienia.W jaki sposób miała przejść przez resztę swojego życia, spotykając Roberta na każdym kroku? Nie można byłotego uniknąć, ponieważ Belle Grove traktował prawie jak swój dom.Widzieć go, wiedzieć, co się między nimiwydarzyło, i nigdy o tym nie mówić, nigdy tego nie potwierdzić - przekraczało jej siły; była tego pewna.Spotkanie to tak bardzo ją rozstroiło, że ledwie dostrzegła, kiedy Jerzy wyszedł nadzorować przygotowania doswojego wyjazdu, a Chloe wymknęła się z chusteczką przyciśniętą do oczu.Jej zamyślenie przerwała dopiero paniDeclouet, kiedy wyciągnęła rękę i zacisnęła chłodne palce wokół nadgarstka Amelii.- A teraz, ma ch�re, powiedz, co cię dręczy.Dolega ci coś?- Nie, nic - zaprzeczyła pospiesznie Amelia, przestraszona, że teściowa nawiąże do sprawy, którą po południuporuszył Julian.- Nie możesz przecież udawać, że jesteś taka jak dawniej.- Wdzięczna jestem za troskliwość, ale ja tylko.popadłam w stan głupiej melancholii - powiedziała, dzielniestarając się skłonić do uśmiechu.- Czy Julian wyprowadził cię z równowagi? - zapytała starsza pani, mrużąc oczy.- Ależ nie.- Wobec tego.- pani Declouet zawahała się, potem podjęła na nowo: - Wobec tego może pokłóciłaś się zRobertem?Amelia podniosła głowę.- Skąd takie przypuszczenie?- Wprawdzie jestem już głupią starą kobietą, ale miałam wrażenie, że polubiłaś Roberta, a przed chwilą mogło sięzdawać, że twoje uczucia uległy zmianie.Jeżeli uważasz, że mimo wszystko trudno znieść ci jego obecność,mogłabym z nim porozmawiać, poprosić go, by nie odwiedzał nas tak często.Czy teściowa wypowiedziała te słowa z jakiegoś szczególnego powodu? Czyżby podejrzewała, co się wydarzyło,i zamierzała znalezć pretekst, aby trzymać Roberta z daleka od Belle Grove?- Mimo że Robert jest członkiem rodziny? - zapytała Amelia, starając się, by jej głos zabrzmiał możliwiebeztrosko.- Gdybym tego sobie życzyła, byłoby to z mojej strony okrutne, prawda? Poza tym nie ma najmniejszejpotrzeby, by postąpić w taki sposób, zapewniam.Ja i Robert jesteśmy przyjaciółmi, a przez małżeństwo - takżekuzynami, i.i między nami wszystko układa się dobrze.Tylko dzisiaj trochę jestem rozstrojona.Pani Declouet nie wydawała się w pełni zadowolona z jej odpowiedzi; mimo wszystko nie drążyła dalej.Jakiśczas pózniej Amelia zostawiła ją samą i poszła do swoich zajęć.Dzień minął szybko, ale nie tylko dlatego, że Amelia wypełniła go wszystkimi możliwymi pracami, jakiepotrafiła sobie znalezć.Inna przyczyna tkwiła w lęku wywoływanym oczekiwaniem, co przyniesie najbliższa noc.Przebrała się w nocną koszulę, nałożyła szlafrok i pozwoliła Lally rozczesać włosy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne