Anders Roslund Trzy sekundy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tym przypadku chodzi też o wiedzę,jaką posiada były kryminalista, o którym niewiele wiedzieli.Gdyby przekazał ją dalej,mogłaby mieć fatalne skutki i wykroczyć poza pokój, w którym o wszystkim rozmawiali. A więc Erik Wilson jest za granicą?G�ransson potwierdził skinieniem głowy. A ludzie z firmy Securitus International są na oddziale więzienia.Wiemy, którzy to?G�ransson ponownie skinął głową i rozsiadł się.Po raz pierwszy, od kiedy wszedł dopokoju, poczuł, że kanapa jest wygodna.Komendant spojrzał na jego twarz i zauważył, żemaluje się na niej spokój. Masz rację.Dotknął pustego dzbanka z kawą, chciało mu się pić.Właściwie nigdy nie potrafiłzrozumieć, dlaczego niektóre osoby piją kawę przyrządzaną w taki sposób, to znaczyzalewają ją po prostu wrzącą wodą.Mimo to nalał sobie resztkę płynu.W gęstym od dymupokoju kawa przyniosła mu trochę ulgi. Jeśli zdradzimy, kim jest Hoffmann, i jeśli członkowie organizacji dowiedzą się, żewśród nich działa wtyka.No cóż, to już nie nasza sprawa, co organizacja zrobi z tą wiedzą.Nie możemy ponosić odpowiedzialności za działania innych ludzi.Szklanka wody z bąbelkami. Zrobimy, jak chcesz.Musimy go wsypać.CZWARTEKTej nocy śniła mu się dziura.Przez cztery kolejne noce ślady kurzu na półce zabiurkiem stały się wielką dziurą, która rosła i zdawało się, że nie ma dna.Bez względu na to,gdzie się znajdował i jak bardzo starał się stamtąd wyrwać, ciemność wypełniająca dziuręwyciągała po niego ręce.Potem zaczął spadać i w pewnej chwili się ocknął.Leżał napodłodze za kanapą i ślizgał się po niej wilgotnymi plecami.Wpół do piątej.Na dziedzińcu komendy w Kronobergu było już ciepło i jasno.Grenswyszedł na korytarz i skierował się do niewielkiego pomieszczenia kuchennego.Na kranienad zlewozmywakiem wisiała niebieska ściereczka.Zmoczył ją i zabrał ze sobą do pokoju,swojej nory, która wydawała mu się o wiele mniejsza, niż była w rzeczywistości.Przez trzydzieści pięć lat pracy w policji spędził w niej tyle godzin, tyle dni.Przeciągnął wilgotną szmatą po warstwie kurzu, która nadal wskazywała, gdzie jeszczeniedawno stał magnetofon prezent od kolegów z okazji dwudziestu pięciu lat pracyzawodowej.Potem starł inne ślady, trochę mniejsze.Kiedyś stały tam nóżki magnetofonu iramki ze zdjęciami.Wytarł też zakurzone czworokąty po dwóch głośnikach.Gdyby tylko ten kurz nie istniał.Z parapetu zabrał kaktus, a z podłogi segregatory zawierające akta zakończonych jużdawno temu śledztw.Właściwie powinny trafić do archiwum, ale on wolał zapełniać nimikażdą wolną przestrzeń na półkach.Kolejny kubek czarnej kawy, w powietrzu nadal unosiło się mnóstwo pierwiastków.Szukają dla siebie nowych miejsc, gdzie będą mogły spokojnie się ułożyć.Kawa nie smakujejak dawniej, ma taki smak, jakby kurz wymieszał się z brązową cieczą, która dzięki temuzyskała trochę jaśniejszą barwę.Wyjechał wcześnie, bo chciał się szybciej wszystkiego dowiedzieć.Więzień, którydopiero niedawno wstał, nie będzie jeszcze na tyle rześki, co za dnia.Nie będzie się teższyderczo ani przekornie uśmiechał.Każde przesłuchanie to walka dwóch rodzajów władzylub też próba wzbudzenia zaufania.Jednak on nie miał czasu, żeby budować atmosferęwzajemnego zaufania.Z miasta wyjechał ze zbyt dużą prędkością.Przejechał kilkapierwszych kilometrów drogą E4, a mijając Hagę i rozległy cmentarz po lewej stronie,gwałtownie zwolnił.Zawahał się, ale ruszył dalej, może zajedzie tam w drodze powrotnej,przejedzie wolno obok ludzi z kwiatami w jednej i konewką w drugiej ręce.Do więzienia miał jeszcze trzydzieści kilometrów.Przez trzydzieści lat pracyprzyjeżdżał tam kilka razy do roku.Wielu policjantów ze Sztokholmu, którzy prowadząśledztwa, musi się tam od czasu do czasu zjawić, bo któryś z osadzonych coś widział albowiedział.Jednak pogarda dla policyjnego munduru jest tam większa niż gdziekolwiek, astrach przed konsekwencjami dla tego, który za dużo mówi, jak najbardziej uzasadniony.Wtak zamkniętym środowisku informator żyje krótko.Najczęstszą odpowiedzią na dzwiększumu magnetofonu jest szyderczy uśmiech albo milczenie.Poprzedniego dnia spisał sobie dwa nazwiska, które pojawiły się na obrzeżachśledztwa.Właściciele firm ochroniarskich działających na zlecenie firmy SecuritusInternational.Pojechał do miejscowości Odensala koło M�rsty i wypił kawę z MaciejemBosackim.Potem do S�dert�lje, gdzie wypił kolejną kawę, z Karlem Lagerem.Już po paruminutach rozmowy z każdym z nich wiedział, że bez względu na to, czym zajmują sięnaprawdę, nie wyglądają na ludzi, którzy likwidują innych.Już go widzi potężny mur więzienny.Zdarzało się, że kiedy przechodził podziemnym tunelem pod spacerniakiem, spotykałniekiedy tych, których tam wsadził.Odebrał im wolność, życie, skazał na dni i lata zamurami.I dlatego rozumiał, dlaczego spluwali na jego widok.Nawet to respektował, chociażtakie zachowania nie robiły na nim żadnego wrażenia.Przecież każdy z nich miał w dupieinnych ludzi.W jego świecie ktoś, kto rościł sobie prawo, żeby szkodzić pozostałym, musimieć jaja, żeby potem ponieść konsekwencje.Szary betonowy korytarz zrobił się dłuższy i wyższy.Ten, z którym się spotka, ma brązowy identyfikator z nazwiskiem.Piet Hoffmann.Kiedyś skazali go za celowanie i strzelanie do policjanta.Mimo to dostał pozwolenie na broń.Coś się tu nie zgadzało.Zaparkował samochód i skierował się do więziennej bramy.Za chwilę Hoffmannusiądzie przed nim i zmierzą się wzrokiem.* * *Nie czuł się najlepiej.Jednak nie wiedział dlaczego.Może było zbyt cicho? A może izolację odczuwał takżewe własnej głowie?Odpędził od siebie myśli na temat Zofii.Najgorzej było przed drugą, zanim zaczęło sięrobić jasno.Potem jak zwykle wstał, zrobił kilka pompek, lekki trucht i tak przez pewienczas, aż pot zaczął mu spływać po karku i klatce piersiowej.Powinien być spokojny.Ludzie z kierownictwa firmy Securitus International dostaliinformację, że wykosił konkurencję i przejął interes.Od tego popołudnia będzie przyjmowałwiększe dostawy i będzie sprzedawał większe działki. Dzień dobry, Hoffmann. Dzień dobry.Nie mógł się jakoś rozluznić.Coś się zbliżało, coś się zaczynało dziać.Zaczął się bać.Dyżurny strażnik otwierał drzwi w celach.Więzniowie chodzili już po korytarzu, niewidział ich, ale na pewno tam byli, wołali coś i szeptali.Między drzwiami i futryną tkwiłaskarpetka, przy progu stał stołek, pod kołdrą leżała poduszka.Dwie minuty po siódmej.Jeszcze osiemnaście minut.Oparł się o ścianę.* * *Starszy wiekiem strażnik siedzący w dyżurce obejrzał jego legitymację służbową,wystukał coś na klawiaturze komputera i westchnął. Powiedział pan, że chodzi o przesłuchanie? Tak. Ewert Grens? Tak. Piet Hoffmann? Zamówiłem pokój przesłuchań, więc proszę mnie wpuścić, żebym mógł tam pójść.Strażnikowi wcale się nie spieszyło.Podniósł słuchawkę i wybrał numer. Proszę chwilę poczekać.Muszę coś najpierw sprawdzić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne