Aleksander Dumas Karol Szalony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lekarze wzięli się do opatrunku, ale Karol tak był niespokojny i niecierpliwy, że nie dając im do-kończyć, wołał co chwila: Odpowiedzcież mi raz nareszcie!.Czy życie jego jest zagrożone?!Wreszcie ten, który wydawał się najbieglejszym pomiędzy nimi, odwrócił się mówiąc: Nie, najjaśniejszy panie, zaręczam wam, że za dni piętnaście wielkiego marszałka na koń posa-dzimy.Król usłyszawszy tak dobrą nowinę, nie mając przy sobie łańcucha jakiego lub sakwy, którą bymógł wynagrodzić zwiastuna dobrej wieści, pocałował go.Potem podszedł do łoża wielkiego marszałka izapytał: No i cóż, Olivierze, czy słyszysz? Za piętnaście dni będziesz tak zdrów, jakby ci się ten przypadekwcale nie był wydarzył.Dobre daliście nam wiadomości, panowie lekarze, nie zapomnimy też tego wca-le.Co do ciebie, marszałku, nie troszcz się o nic, jeno o to, abyś wyzdrowiał; powiedzieliśmy bowiem ipowtarzamy raz jeszcze, że nikt nigdy na świecie takiej nie otrzymał kary, jak ta, jaką my wymierzymy, anigdy zbrodnia ciężej odpokutowaną nie była, nigdy krew rozlana więcej krwi na pomstę nie otrzyma-ła!.Rzecz ta do mnie już należy. Niech Bóg was ma w swej opiece, najjaśniejszy panie rzekł marszałek. I niech was wynagro-dzi za te odwiedziny, sercu memu tak miłe. Nie będą one ostatnie, mój zacny Clissonie; wydam bowiem zaraz rozkaz, aby was przeniesionodo mego pałacu.Clisson chciał podnieść do ust rękę królewską, ale Karol nachylił się ku niemu i ucałował go jakbrata. A teraz już opuścić was muszę rzekł. Kazałem bowiem, aby się stawił w zamku prefekt Paryżapo moje rozkazy.Pożegnawszy się z rannym, król wrócił do swego pałacu, gdzie nań oczekiwał wezwany prefekt,któremu Karol polecił schwytać żywego lub umarłego zbójcę Craona wraz z towarzyszami.Początkowe poszukiwania były daremne; tylko gwardziści królewscy przebiegający pola okolicznepojmali w bliskości Paryża dwóch ludzi zbrojnych i pazia, którzy nie nadążyli za drugimi z powoduzmęczenia koni.Ludzie ci, schwytani i wprowadzeni do Paryża, zamknięci zostali w więzieniu Ch�telet.W dwie godziny pózniej zostali przyprowadzeni na miejsce zbrodni przed dom piekarza.Tam ucięto imręce, po czym zawiedziono ich na plac targowy, gdzie głowy ich spadły pod mieczem kata, a wreszciepowieszono ich na szubienicy za nogi.W środę następną taż sama kara spotkała stróża pałacu Piotra deCraona, który za to, iż zamiaru zbrodni nie zdradził, był w oczach sprawiedliwości równie winnym jakci, którzy jej dokonali.Co zaś dotyczy pana de Craon, wyrok nad nim zasądzono zaocznie, bez jegoobecności.Dobra jego skonfiskowano, ruchomości wcielono do skarbu, a posiadłości ziemskie rozdanopomiędzy służbę królewską.Część wziął książę de Touraine.34Admirał Jan de Vienne, któremu polecono zajęcie ziemi i zamku zwanego Bernard, wszedł doń no-cą ze swymi ludzmi.Tam zastawszy Joannę z Chatillon, żonę Piotra de Craon, jedną z najpiękniejszychkobiet swego czasu, wyrzucił ją półnagą, wraz z jej córką za bramy zamku.Pałac w Paryżu, w którym zamiar zbrodni się wykluł i dojrzał, został zburzony aż do fundamentów;pługi zaorały miejsce, gdzie niedawno jeszcze zamek ów dumne wznosił wieżyce.Grunt został podaro-wany cmentarzowi Zwiętego Jana, a ulica Craona, którą właściciel swoim ochrzcił imieniem, dostałanazwę Złych Chłopców (des Mauvais Gar�ons), którą nosi do dzisiejszego dnia.Gdy Piotr de Craon dowiedział się, jaki na niego wydano wyrok, pomyślał, że zamek Sabl�, do któ-rego się schronił po dokonanym napadzie, nie jest dość bezpieczny i udał się do księcia Bretanii.Książę wiedział już o rezultacie chybionej wyprawy a także, że wspólny ich nieprzyjaciel żyje; to-też, gdy spostrzegł Piotra de Craon wracającego ze wstydem do tejże samej sali, z której niedawno wy-chodził z taką dumą, nie mógł powstrzymać się od zawołania na głos cały: Ach, kuzynie miły, widocznie waść jesteś bardzo niedołężny, skoro nie mogłeś zabić tego człeka,któregoś miał w swej mocy!. Mości książę odparł Piotr de Craon chyba wszyscy diabli, którym on dostać się musi kiedyś,ochronili go i wydarli żywym z moich rąk, gdyż ja sam zadałem mu co najmniej sześćdziesiąt ciosówtakich, że gdy spadł z konia, miałem go już za trupa.Ale na jego szczęście drzwi, na które runął, byłyuchylone, więc padł do wnętrza izby.Gdyby był legł na ulicy, bylibyśmy go stratowali kopytami na-szych koni. Tak, wierzę odparł chmurnie książę. Ale inaczej się stało, nieprawdaż? A ponieważ tu jeste-ście, pewny jestem, że niedługo też na siebie czekać dadzą posłowie jego królewskiej mości.Ale mniej-sza o to, kuzynie miły; cokolwiek mnie spotka i z kimkolwiek będą musiał walczyć z waszego powodu,macie słowo moje.Przybyliście pozostańcie! Rad wam jestem!Stary książę podał rękę rycerzowi i zawołał służalca, któremu kazał przynieść dzban hypokrasu idwa kubki.VIIIKsiążę Bretanii nie mylił się wcale przypuszczając, że się na wielkie naraża niebezpieczeństwo,dając schronienie i opiekę Piotrowi de Craon [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne